Kaapstad

Lieve mensen,

Zondagavond 11-11 kwamen we rond 22.00 aan. We verblijven op Long street. Een lange straat (it's in the name!) in het hart van Kaapstad. In en rondom vindt je veel winkels, restaurants, bars, clubs, hippe mensen en toeristen. Het was eerst even wennen om in die drukte te zijn, maar nu vinden we het geweldig. We slapen in ‘Cat and Moose Backpackers' aan het einde van Long street. Een schitterend koloniaal pand met een rustige binnenplaats en relaxte mensen. We zijn erg blij met dit hostel, want alle andere verblijven op Long street zijn halve nachtclubs.

Helaas is hier het internet vrij prijzig en koop je het per mb. Vandaar dat we bij het vorige verhaal geen foto's hebben upgeload. Dit doen wij als we weer in Nederland zijn.

Maandag hebben we een korte stadswandeling gemaakt. Kaapstad is zoals we al verwacht hadden heel westers. Voorzover is het een mooie en bruisende stad. In Longstreet zijn allemaal koloniale panden dat maakt het straatbeeld prachtig en we kijken onze ogen uit als we op een terrasje zitten. Er lopen de raarste en hipste mensen rond. Korte broekjes met kisten eronder en dan een bolhoed. Gesteild alternatief. Het nieuw Parijs/New York!

De volgende dag hebben we Lion's head beklomen 640m. Wij hebben gekozen om deze te beklimmen ipv de Tafelberg (1085m) want dan heb je uitzicht over Kaapstad met de Tafelberg. De klim was opzich goed te doen, alleen hadden wij niet de juiste kleding gekozen. Ik had een broek aan waar mijn kruis laag bij hangt, niet erg handig als je je been hoog moet optillen. En Victor gewoon een spijkerbroek en zijn gladde gympen! De zon liet zich goed zien, dus Victor zijn broek werd steeds stroever. Maar het uitzicht maakte het allemaal waard!

Donderdag hebben we een wijntour gedaan. We werden om 8.30 opgepikt en om 9.30 kregen we ons eerste wijntje al. Zuid-Afrika is het 7^de grootste land wat wijn produceerd en exporteerd. In het totaal hebben we 5 wijnboeren bezocht in 'The wine lands' (een regio). Stellenbosch is een van de plaatsen in deze regio en heeft al meer dan 500 wijnboeren, daarvan zijn er 150 geopened voor publiek. Wij bezochten er daar maar 1 van. De andere 4 wijnboeren die we bezochten lagen verspreid over de regio. Sommige waren meer dan 300 jaar oud. In het totaal hebben we wel 30 verschillende soorten wijn geproefd witte, rode, roze, port, mousseerde wijn en brandy. Bij sommige kregen we kaas, gedroogd fruit of chocolade. Onze gids kon onze werkelijk alles over wijn vertellen, en nam je mee het smaak proces is, nou nog bezien hoeveel erg is blijven hangen;)! De laatste wijnboer verkocht de lekkerste wijn, maar wij proefde het verschil al echt niet meer!! Aan het einde van de dag waren we behoorlijk dronken, want uitspuigen daar doen ‘wijn' niet aan!

De dagen dat we niet echt iets ondernemen genieten we van het stadsleven en alle heerlijke restaurantjes waar je kunt eten. Lekker sushi, indiaans, afrikaans en heel westers. Een cocktail in de 27 graden zon en vooral veel relaxen.

Zaterdag hadden we een auto gehuurd om zelf naar Kaap de goede Hoop te gaan en naar Cape point, het meest zuid-westelijke puntje in Afrika. Maar daarvoor hebben we nog hele bijzonder dieren bekeken die hier in het wild leven, namelijk pinguins. Jaaah pinguins in Zuid-Afrika. Voor veel mensen wellicht geen nieuws, ik vind het toch apart.
Iedereen kent pinguins, ze lopen grappig en ze zonnebaden op het strand. Ook een lekker leven dat van een pinguin.

We gingen eerst naar Cape point. Een grote toeristenbende. Maar ja wie had anders verwacht op een zaterdagmiddag?!! Heel bijzonder om daar geweest te zijn, maar de kermissfeer verpest het wel. Daarna naar Kaap de goede Hoop. Net zo bijzonder, net zo'n toeristenkermis!

Vandaag was onze laatste dag. Het weer was net als de rest van de week prachtig (30 graden).
Ons doel van vandaag was optimaal genieten. En dat is ook gelukt. Heerlijk gegeten (tapa's en indiaas), mojito gedronken in de bloedhete zon en nu aan het chillen op het dakterras met een zwoel avondbriesje.

Kaapstad was in een woord geweldig!! Feesten, sightseeing, terrasjes, strand en heerlijk eten. In een week hebben we redelijk wat kunnen zien maar helaas niet alles. Een mooie reden om nog eens terug te komen. Maar dit geld niet alleen voor Kaapstad maar voor heel Zuid-Afrika!!
We hebben geweldige weken gehad en prachtige ervaringen en mooie herinneringen op gedaan!

Nu helaas weer terug naar het nederlandse weer. Gelukkig komen we terug in de mooiste periode!!
Maar als alles goed gaat zitten we over een paar maanden in de Filipijnen

Bedankt voor al jullie leuke reacties.
Tot in Nederland!

Veel liefs Victor en Yosta

Wilderness, Hermanus, en Kaapstad. (geschreven door Victor).

Dag lieve mensen,

Nu mag ik een keer... Ik ga mijn best doen om net zo'n leuk verhaal te schrijven als mijn idiote vriendin die van bruggen afspringt... Bij iedere brug die we nu tegenkomen heb ik het gevoel dat ik haar moet tegenhouden!!! Ze springt zo weer denk ik dan...Maar - hoe slecht ik dat idee ook vond - ben ook wel een beetje trots op haar...

Na een geweldige tijd in ‘The crags' gingen we dus door naar Wilderness. Zoals Yosta al vertelde verbleven we in een hostel met uitzicht op een prachtig strand, en was het dorpje - met heerlijke terrasjes - op loopafstand. Het was daar veel veiliger als de vorige stadjes; nu konden we zonder probleem rondlopen en zelf de hort op.

De eerste avond hadden we een feestje in het hostel. We poolden tegen twee gasten en wie verloor moest tequila betalen...dat ging veels te hard! De barman/surfinstructeur wilde ons motiveren om de volgende dag te gaan surfen. Maar we hadden vernomen dat het water hier geinfesteerd was met haaien (bij de riviermond naast het strand zwemmen bullsharks zelfs de rivier in), dus dat ging hem niet worden. We besloten te gaan paardrijden. Achteraf hadden we beter kunnen gaan surfen als je het mij vraagt...

Paardrijden... Vorig jaar in Mongolië ook gedaan, geen probleem dacht ik. Een meisje kwam ons ophalen bij het hostel en bracht ons naar haar boerderij waar drie paarden klaarstonden, iets groter dan de mongoolse paarden... Zij was natuurlijk erg goed, Yos kon het ook en ik dacht dat het een makkie zou zijn. Eerst effe wennen, maar na een poosje zou ik zo die berg af galopperen... Dat viel dus vies tegen. We hielden het tempo van de langzaamste ruiter aan - ik dus. Maar wanneer ik het goed zou vinden konden we wel wat sneller. Dat gebeurde ook: de twee dames galoppeerden zo weg (alsof het niets was), en ik...ik hobbelde er achteraan, klapzakkend op mijn zadel, het paard ging van links naar rechts, mijn voeten gleden uit de beugels, en het paard wilde maar niet stoppen... Daarbij schreeuwde Yosta allerlei instructries: ‘kom op Vic! Aansporen! Rechtop zitten! Handen stil! Zo is het niet leuk...!'. ‘Fock jou!!!' dacht ik, ‘wat nou aansporen!? Ik heb pijn aan m'n zak!!'. Ik poogde nog een paar keer om te galopperen maar het ging steeds slechter... De vierde keer ging het helemaal mis. De twee dames - voor wie ik inmiddels een blok aan het been was - riepen niet meer maar galoppeerden gewoon weg. Ik probeerde mijn paard tegen te houden, maar die wilde natuurlijk zijn vriendjes volgen! Daar ging ik weer: mijn ballen waren inmiddels paars tot moes geslagen, en ik vond het niet meer leuk... Het paard was mij ook zat en luisterde helemaal niet meer... Het ergste moest nog gebeuren: natuurlijk ging de beugel waar mijn linker voet in zat kapot. Het stuk leer scheurde gewoon doormidden! Dus ik zat, met een voet los, op dat op hol geslagen paard! Daarbij waren er ineens allemaal auto's om me heen! Ik in paniek! Paard in paniek!! Hij begon rondjes te draaien. De auto's stopten. Ik probeerde dat paard rustig te houden want hij stond op het punt om te gaan stijgeren!!! Gelukkig deed hij dat niet en kwam het meisje - veels te laat - aangereden om mij te helpen... Zij stape op dat paard (zonder beugels) en ik op haar paard. Galopperen zat er niet meer in. We stapten rustig terug naar de boerderij... Om mij een goed gevoel te geven zei het meisje dat ik bovengemiddeld was, dat de meeste jongens die met hun vriendin komen niet eens kunen stappen. Ik nam het graag aan! Maar of het nog slechter kan vraag ik mij af...!

Inmiddels, door de verhalen heen, zal ik wel een pussy lijken. Yosta springt van bruggen, ik klim bibberend een ladder af en ga bijna dood op een paard! Maar we weten allebei; thuis krieg ze ze gerete!!! ;).

De derde dag in Wilderness was het schritterend weer. Dus gingen we naar het strand. Daar hebben we een paar uur in de zon gelegen, ‘beach-ball' gespeeld en in het ondiepe gezommen. Heerlijk! Daarna hebben we lekker geluncht en gingen we - niet voor het eerst - vroeg aan de drank. S'avonds aten we in het hostel: vers gemaakte pizza, in een pizzaoven. Kampvuur, drankje, en op tijd naar bed. Heerlijk zo'n stranddag.

De volgende dag (07/11)gingen we door naar Hermanus. De Bazbus haalde ons om 14:00 op, we kwamen om 20:00 aan. Hermanus ligt ook aan de kust, niet ver van Kaapstad.(Herm)anus staat bekend om zijn walvissen en de witte-haaien. Het is een mooie kustplaats voor toeristen en de rijkere zuid-afrikaan. Veel terassen, veel blanke mensen, dure auto's, en om de 20m een politieagent of een security-guard. De zuid-afrikaanse riviera. We verbleven in ‘Hermanus Backpackers', gelegen in een mooie wijk buiten het centrum. Een party-hostel. Maar 50m om de hoek bezitten ze een 2^e pand, waar alle prive-kamers zijn. Ideaal! Alsof je een huis voor jezelf hebt. Mooie kamer, eigen badkamer, keuken, tuin met BBQ en zwembad, en als je wel een feestje zoekt loop je terug naar het hoofdgebouw waar een bar met muziek en een pooltafel is.

De dag na aankomst liepen we langs de kust naar het centrum. Zo verwend als we zijn, dachten we dat de walvissen ons om de oren zouden vliegen. Dat was dus niet zo. Maar, na zo'n 30min., zagen we de eerste walvis: op +/- 200m afstand sprong hij het water uit! Ongelooflijk! Wat een beest! Helaas hebben we er geen mooie foto van, maar dat is ook bijna onmogelijk. Ookal komen ze hier veel voor, kan je niet weten wanneer ze het water uitspringen, bovendien doen ze dat niet zo vaak. Jammer dan voor die foto, het was een geweldig gezicht! De walvissen die hier rondzwemmen zijn southern right whales (geen idee in het nederlands). De op 2 na grootste walvissen; alleen de humpback whales, en blauwe vinvissen zijn groter. De weers en water-omstandigheden zijn ideaal voor ze in de baai van Hermanus, daarom kan je ze hier altijd zien. In de vier dagen dat we in hermanus verbleven hebben we een stuk of 8 walvisssen gezien. Allemaal vanaf de kust...! Na een heerlijk bord mosselen gingen we terug naar het hostel om met een paar drankjes aan ons zwembad te liggen...genieten dus!

De volgende dag sliepen we lekker uit (08:30, verbazend!!!) en liepen we een rondje door het stadje. Een van de dingen die je hier kunt doen is: kooiduiken met witte haaien, of tewel: menshaaien! De gevaarlijkste en sterkste van allemaal! We wisten al lang dat het kon, en hebben heel lang getwijfeld - voornamelijk door de nare youtube filmpjes. Maar de knoop was doorgehakt: we gingen het toch doen!

We werden om 06:00 s'ochtends opgehaald door een busje dat ons naar Gansbaai bracht. Daar kregen we een ontbijt en een briefing. De leider van de trip legde ons uit wat er ging gebeuren: 15 min. varen, aas (tonijnkoppen) uitgooien, wachten totdat er haaien zouden komen, dan kon het kooiduiken beginnen. Hij legde ons uit dat ze gelimiteerd zijn in de hoeveelheid aas dat ze mogen gebruiken (25kg.per dag). Ook vertelde hij dat de haaien hier maximaal 4 dagen blijven en dan door zwemmen, en dat het voornamelijk jonge haaien zijn; de oudere haaien hebben door dat het slechts tonijnkoppen zijn: geen goeie maaltijd dus. (een leuk weetje: Discovery Channel mocht 2 ton aas in 2 weken gebruiken, en niet tonijnkoppen maar hele tonijnen, dooie zeehonden en dooie walvissen!!!). De weersomstandigheden waren perfect: rustige zee, veel zon, en weinig stroming. We werden dus niet zeeziek. Toen we ankerden zei de leider dat het best lang kon duren voordat de eerste haai zich zou laten zien. Maar binnen 15min. kwam er al een!! Groot!!!! Wat een vis joh!

Je zou denken dat dit een heel spannend verhaal gaat worden; spannend was het zeker, maar eng vonden we het helemaal niet! De crew was professioneel en duidelijk bekwaam; het voelde goed aan. Het enige oncomfortabele was de temperatuur van het water: 13 graden!! Koud dus!! We kregen een volledig 4mm dik wet-suit aan; alleen onze handen en gezicht waren niet bedekt. Maar, zo af en toe, liep er wat water langs je ruggegraat naar benden...lekker fris! Zonder angst of twijfel stapten we de kooi in...de 2^e groep... Je ging met 5 mensen de kooi in, je klemde je voeten aan de achterkant, en hield je met je handen aan de bovenkant van de kooi vast. Zodra er een haai op het aas afkwam riep de bemanning: ‘Down!!'. Diep inademen, en duiken maar... Als een stel sardienen dobberden we daar dan, klappertandend in ijskoud water...slechts een kooitje scheed ons van een monster...Een gigantische haai, met een gigantische bek vol gigantische tanden; gebouwd om dingen te verslinden...Onderwater heb je maar een paar seconden, maar ze komen erg dichtbij en indrukwekkend is het zeker!! We hebben zo'n 10 haaien gezien (ze hopen in dit seizoen op 3 tot 5 haaien per dag), tussen de 2 en de 4,5 meter lang! De zwaarste woog meer dan 2 ton!! We zijn 2 keer in de kooi geweest. In de tussentijd keken we vanaf de boot, waar je ze eigenlijk veel duidelijker zag. De 2^e ronde leek het water nog veel kouder als daarvoor! Nu zagen we minder haaien als de eerste keer...maar de klapper moest nog komen...De allerlaatste haai - een vis van 4 meter lang - kwam zo dichtbij dat hij tegen de kooi aanramde!!! De hele kooi schudde heen en weer. Het geluid van zijn rubberachtige huid dat langs het staal schuurde maakte een hoog geluid, alsof je een spiegel afdroogt. Zels op minder dan 30cm afstand van de haai vonden we het niet eng, maar vooral een supergruwelijke ervaring!! ‘Bots nog een keer!!!' Dachten we!!

Hermanus was geweldig. We hebben witte haaien en walvissen van dichtbij gezien, en we hebben genoten van het warme weer, de gezellige terrasjes, en het heerlijke eten! Volgende stop (en helaas de laatste): Kaapstad!

Veel liefs Yosta en Victor

Hogsback en The Crags/Wild Spirit

Drakensberg en de Wild Coast (Coffee bay en Chintsa)

Lieve allemaal,

Ons hostel in Drakensberg is zoals wij in het vorige verhaal al zeiden fantastisch. Nog nooit zo'n mooi hostel gezien. Het ligt middenin een vallei omringt door de bergen van het Drakensgebergte.
In de binnenplaats een zwembad en eromheen zijn nisjes waar je kunt zitten, een overdekte vuurplaats en het is prachtig aangekleed. Op elk detail is gelet!

Onze eerste nacht sliepen we in een dorm. Dit beviel niet heel goed want door het vroege slapen en opstaan van mensen moet je veel rekening houden met elkaar. Dus de tweede nacht besloten we toch een prive kamer te nemen. Beter!!

We hebben twee wandelingen gedaan hier. De eerste was op Victor zijn verjaardag naar het Amphitheater. De tocht was 12km lang en er zat een flinke klim in van bijna 1 uur (handen en voetenwerk). Boven op het Amphitheater is het plat en de kliffen naar beneden zijn 900m diep. Hier is ook de hoogste waterval van heel Afrika. De Tugela falls, 930m. Opzich vet maar door het seizoen was het maar een klein stroompje en door de mist zagen we hem niet meer dan 30m naar beneden vallen. De mist/wolken belemmerde vaak het prachtige uitzicht op het Drakensberg.
Aan de andere kant van het Amphitheater moesten we via een stalen ladder eerst 18m en toen 22m dalen. Victor ging eerst. Vol goede moed begon hij aan zijn klim naar beneden. Halverwege blokkerde hij en ging hij heeeel langzaam verder. Bij de tweede trap bood onze gids Steven hem aan om hem te zekeren. Dit pakte Victor met twee handen aan. Nog steeds langzaam maar iets zekerder begon hij aan de tweede klim. Op een gegeven moment zag je niet meer het verschil tussen de ladder of Victor zo samengesmolten was hij. Victor wist zelf niet dat hij zo'n last had van hoogte vrees. Maar het was een linke trap, 90 graden naar beneden. Wind die blaast en een ladder die wankel aanvoelt. In Europa zou dit nooit mogen zonder gezekerd te worden!

's Avonds was het natuurlijk tijd voor een feestje. Die avond waren er ook veel locals aanwezig vanwege het weekend! Er werd gezopen en gelachen. Veel leipe figuren! Vic en ik keken onze ogen uit. Zo waren er 6 lesbienes die hier voor een weekendje waren. Ze hadden hem al flink hangen toen wij nog moesten beginnen. Alles aan hun straalde uit dat het lesbies waren en dat vonden ze maar al te leuk. Ik werd openlijk versierd! En ze konden ook niet van elkaar af blijven, het leken we een stel pubers. Vermakelijk was het wel! Ook met de andere reizigers was het ook gezellig. Zo'n geslaagd feestje hadden we niet verwacht!!
De volgende twee dagen hebben we heerlijk niks gedaan. Lekker in zon gelegen, cocktails gedronken en gerelaxed.

Onze volgende wandeling was naar Lesotho (Uitspraak Lesoetoe). Een onafhankelijk land wat midden in Zuid-Afrika ligt. Het is het hoogste land te wereld omdat het laagste punt het hoogste laagste punt ter wereld is (capiche?)! Het wordt ook wel ' The Kingdom of the sky ' genoemd. Mensen leiden een simpel bestaan. Het zijn boeren met kleine hutjes, niet of nauwelijk electriciteit of stromend water. Een groot contrast met Zuid-Afrika wat heel westers is. Een rit van twee uur naar de grens door hoge bergen (+/- 2000m) en zeer slechte wegen. We kregen wel een stempel uit Zuid-Afrika maar niet Lesotho in want die grenspost/caravan was in de rivier gewaait. Dat was natuurlijk wel jammer.

Het dorp wat we gingen bezoeken lag dicht bij de grens. We werden ontvangen op een school waar de directeur ons een kort verhaal vertelde over het land en zijn school. Een van de drie schoolgebouwtjes is volledig gefinancieerd door ons hostel. Hiervoor werden wij hartelijk bedankt, beetje vreemd omdat wij dat niet eens bewust hebben gedaan.
Victor heeft met de schoolkinderen gevoeltbalt (een spanjaard deed ook mee, herhaling van het WK). Dit is het Afrika wat je je voorsteld als je aan Afrika denkt! Een simpel bestaan maar toch gelukkig.
Een geweldige ervaring.

's Avonds was onze laatste avond. We gingen samen met een ander nederlands stel en onze gids Steven braaien. Een mooie afsluiting van een fantastische tijd.

Woensdag 17 oktober vertrokken wij met de bazbus naar Durban. Daar hebben we 1 overnachting gehad en zijn de volgende dag verder gereist naar Coffee Bay, aan de Wild coast.

Coffee bay is een klein plaatsje in een baai waar Xhosa mensen leven. Dit is een stam die voorkomt langs de hele Wild coast. Hun taal bevat de bekende klik. Als er een X staat moet je een soort klik maken. En met deze klik spreek je de eerst drie letters uit, in het geval van het woord Xhosa dan. Coffee Bay ligt nog 100 km van de snelweg af. De weg ernaar toe is een zandpad en er zitten soms flinken gaten in de weg. De omgeving is erg wild en onaangetast.

We kwamen gebroken aan bij het hostel. De reis had bijna 9 uur geduurd. Victor vergeet de reis vrijwel gelijk. Biertje en het is gezellig! Ik moet altijd echt even bijkomen. En we kregen ook een minder leuke mededeling. Namelijk de stroom lag eruit (en ik had veeel was) en onze kamer was aan de overkant van een kleine rivier. Je kon er ook over land komen maar dat was 15 minuten lopen. Niet echt een optie met onze tas. Er waren geen prive kamers aan de kant van het restaurant. Dus we konden in een dorm slapen of toch de rivier trotseren. Gelukkig konden ze ons met een auto bij ons huisje afzetten dus hoefde we niet met onze tassen. Een warme douche zat er ook helaas niet in vanwege het stroom.
Om te eten moesten we de rivier over! Deze heeft een kleine natuurlijke brug van grotere rotsblokken. Dus onze voeten bleven nu nog droog.

We konden voor 50 rand (5 euro) per persoon mee eten. En het was verukkelijk!! Bieten, erwten, wortelen en butternut (soort pompoen). Een gepofte aardappel en rosbief!! Voorlopig hoeven we niet te koken. De cocktails waren ook heerlijk en spotgoedkoop 3 euro.
Het hostel verder zag er ook weer prima uit. Een beetje dezelfde sfeer als in Drakensberg. Vuurplaatsje, nisjes en alles verstopt achter heel veel groen!

De tweede dag hadden we ons ingeschreven voor surflessen. 's Ochtends was het koud en het regende. Maar gelukkig met een wetsuit aan viel het zee water erg mee. We hadden een goede instructeur. We vroegen hem ook over de haaien. Hij zei omdat wij in het ondiepe blijven het opzich mee valt. Zodra je dieper gaat is de kans op witte haaien een stuk groter. Waarom ons dat niet weerhouden heeft is voor mij ook nog altijd een vraag!!
Eerst hielp hij zodat we wat golven konden pakken en niet zelf hoefde te peddelen. Want opzich is surfen niet heel moelijk. Je moet gewoon gaan staan!! Maar alles komt neer op timing en evenwicht. Het ging eigenlijk best wel goed. We konden allebei vrij snel staan en toen we het zelf moesten doen ging het ook redelijk. Victor was natuurlijk wel beter als mij, moet ik helaas toegeven. Volgens de instructeur pikte we het snel op, dat geeft vertrouwen.

Het weer is helaas niet fantastisch. Veel regen wolken en wind. Dat belemmerd wel een hoop. Dus vooral veel gerelaxed en gedronken.

We hebben ook twee keer zelf een surfbord gehuurd. Deze borden zijn een stuk lichter en kleiner. Klinkt makkelijker maar dat is het juist niet. Dus ook meer gepeddeld dat gesurft helaas.

Maandag 22 oktober zijn we verder gereist naar Chintsa. Chintsa is een lang strand met wild zee. Er staan ook een hoop dure huizen verstopt tussen de sub-tropische begroeiing. Het weer was een beetje jammer. Regen en kou! Dus na het eten gelijk naar bed.

De volgende dag zijn we met twee fransozen die we al kende uit Coffee bay gaan mountainbiken.Eerst bezochten we een Xhosa dorp waar we kennis maakte met Mama Tofu. Een vrouw van 93 jaar oud die ons van alles vertelde over hoe de Xhosa mensen leven. Ze was nog vol energie en kon beelden vertellen. Zo vertelde ze onder andere dat de vrouwen bij de Xhosa bijna al het werk doen. Water halen, koken en zelfs het dragen van de bagage. De mannen lopen alleen met hun stok!! Geen cultuur voor mij maar Victor leek het wel wat..
Daarna een flinke tocht van 25 km over hoge heuvels. Die zijn ontzettend leuk als je naar beneden gaat maar omhoog iets minder. Maar ook wel goed om weer wat te bewegen.

's Middags ook nog met een hele club gevolleybalt. Dus onze sport zit er weer op voor deze week ;)!

Nu zitten we te wachten op onze shuttle naar Hogsback. Daar zou het heel sprookjesachtig moeten zijn. Ons hostel heet ook Away with the fairies. Er wordt ook gezegt dat Tolkin door de omgeving is geinspireerd om Lord of the rings te gaan schrijven. We zijn heel benieuwd!!

Liefs, Victor en Yosta

Krugerpark

Lieve allemaal,

Onze auto is een kleine witte ford. Tijdens het rijden moest ik wel even wennen aan het links rijden en helemaal aan het links schakelen. Maar het verbaasde mij hoe snel ik erg aan gewend was. Onze rit naar het Krugerpark liep voorspoeding. We kwamen rond 16.00 aan in ons hostel. Twee nachten verbleven we buiten het park. We sliepen in een dorm maar we waren de enige twee die daar gebruik van maakte dus hadden we acht bedden over. Helemaal niet vervelend!

Zondagochtend vertrokken we naar het park. We waren super enthousiast toen we het park binnen reden. Wat ons verbaasde is dat je geen uitleg krijgt of iets moet tekenen om je aan bepaalde regels te houden of hoe je met de dieren moet omgaan. Het enige wat er staat is 'Enter at your own risk'.
We waren nog geen honder meter in het park toen er al een gigantische olifant vlak naast de weg stond te eten. We schrokken ons kapot en te bang om te stoppen reed ik er snel voorbij.
We reden naar ons kamp Lower Sabie, over zo'n 80 kilometer hebben we ruim 4 uur gedaan. Onderweg zagen we veel dieren zoals apen, olifanten, impalas en zelf leeuwen en een neushoorn in de verre verte. In het park mag je maar 50 kilometer per uur rijden. En op de onverharde wegen maar 40 km/u.
Tegen twee uur kwamen we aan bij het kamp. We deden een drankje bij het restaurant waar we een schitterend panorama uitzicht hadden op de Sabi rivier. Nijlpaarden lagen in het water en er kwam een troep olifanten drinken. Wat ontzettend vet!!

We hebben een schitterend huisje met een buiten keukentje, braai (BBQ), koelkast, airco en een prachtig uitzicht op het park. Maar dat mag ook wel voor 90 euro per nacht.
We hebben heerlijk gebraait en zijn vroeg gaan slapen want de volgende ochtend mochten we al om 5.30 het park in.

De tweede dag reden richting het noorden naar het Satara kamp, zo'n 150 kilometer. Je rijdt zo langzaam en stopt vaak om naar de dieren te kijken dat we het kamp niet eens hebben gehaald. Ik werd halverwege de dag erg moe en Victor heeft toen illegaal het stuur overgenomen. Het was even wennen voor hem om weer te rijden en helemaal links schakelen is lastig. Maar na een paar uurtje ging dit prima. Deze dag hebben we leeuwen van heel dichtbij gezien. Een leeuwin lag dichtbij de weg te slapen, vier welpen lagen in struiken iets verderop maar konden we goed zien, en de leeuw ging meteen toen we aan kwamen rijden achter struiken liggen dus hebben we helaas geen goede foto kunnen maken. We zijn daar ruim een uur blijven staan. Op een gegeven moment kwam er een jakhals aangelopen, bekeek de situatie, en begreep dat hij de welpen niet kon pakken. Dus maakte hij zich snel weer uit de voeten. Verder hebben we deze dag buffels, zebra's, gieren, olifanten en giraffen gezien. Voor de impalas stoppen we allang niet meer want die zie je om de 20 meter.
We hebben ons de hele dag kapot getuurd in de hoop een luipaard te zien of een andere katachtige. Maar dit mocht helaas niet baten.

De derde dag viel helaas erg tegen. We reden naar het zuiden over onverharde wegen richting Crocodile bridge. Geen krokodil gezien en bij een paar olifanten en giraffen bleef het ook die dag. Het was onze een na laatste dag in het park. We hebben even overwogen om ons verblijf te verlengen maar vanwege de hoge kosten en het geregel legden we ons er maar bij neer dat je niet alles in het park kan zien. Bovendien waren de eerste twee dagen erg goed. En onderschat niet hoe groot het park is want het is net zo groot als Nederland. Wij zaten in Amsterdam en de luipaarden waarschijnlijk bij Maastricht. Met maar 50 kilometer per uur ga je dat niet redden.

Onze laatste volledige dag in het park ging de wekker om 4.45 en reden we om 5.30 het park in. We besloten om dezelfde route naar het noorden te rijden zoals op de tweede dag. Opeens liep er iets op de weg, een katachtige. Het bleek een Serval (engels)/Boskat (Afrikaans) te zijn. Zo groot als een gemiddelde hond alleen een stuk slanker. Mooie grote puntige oren, z'n vacht zandkleurig met zwarte stippen. Dit dier kende we helemaal niet en waren blij verrast. De dag begon al goed en het was nog geen 7.00 uur. Net daarna zagen we meerdere ground hornbills. Grote loopvogels van ongeveer een halve meter hoog, helemaal zwart. Een lange zwarte snavel, rode vlekken rond zijn ogen en soort kalkoenzakje onder zijn snavel ook rood (zie foto's). Ze liepen vlak bij onze auto op zoek naar eten in het zand. Hele bijzonderen vogels, zo uit de dinosaurus tijd.
Om de hoek stonden er ineens drie zwarte neushoorns!! Twee volwassenen en een baby. De afstand was op een gegeven moment nog maar 20/30 meter. De moeder leek ons op een gegeven moment zat te zijn en hield ons goed in de gaten. Voordat er ongelukken zouden gebeuren besloten we ze met rust te laten. Want een hoorn van een neushoorn is vlijmschermp en een halve meter lang. Als die je auto aanvalt kun je het wel vergeten. En ze zijn extra gevaarlijk als ze een baby hebben.

Nog geen 8.00 en we hebben al meer bijzondere dieren gezien dan alle dagen ervoor!!

We waren net aan het bijkomen van al het moois wat we al hadden gezien toen er twee auto's op de weg voor ons stil stonden. In het park is een van de beste manieren om dieren te spotten als er al andere mensen aan het kijken zijn. Want bijna altijd zijn de dieren goed verstopt dus zie je ze niet als je er snel voorbij rijdt. Dus wij stopte natuurlijk en toen zei die man dat er een luipaard lag!!! Onvoorstelbaar dat we dit dier ook nog mochten spotten vandaag! En daar lag die een prachtig dier. De andere twee auto's reden door dus waren we de enige auto die aan het kijken was. En het was niet een luipaard maar twee. Het was een moeder met een bijna volgroeid jong. De moeder ging na 10 minuten waarschijnlijk jagen. Het jong bleef achter. Maar er was nog meer. Aan de andere kant van de weg lag een hyena. Wij dachten eerst dat de hyena het jonge luipaard wilde pakken maar later zagen we dat de hyena zwanger was en een hol had. Waarschijnlijk stond de hyena op het punt om te gaan bevallen en zijn juist de luipaarden de bedreiging voor de jongen van de hyena. Op een gegeven moment kwam de luipaard te dichtbij het hol van de hyena en toen jaagde zij haar weg dus rende ze achter elkaar aan. Uiteindelijk hebben we de luipaard bijna twee uur kunnen zien. In de bosjes, ze stak de weg over en vlak bij onze auto. We zijn ons heel bewust van het geluk wat wij hebben gehad. Want sommige afrikanen gaan al 10 jaar lang naar het Krugerpark voor meerdere weken en hebben misschien 1 keer een luipaard in de verte gezien. Wij zijn er 4 dagen en zien haar voor twee uur lang!! De foto's zullen onze woorden kracht bij zetten!!

Het was moeilijk om weg te rijden bij dit bijzonder dier. Maar door de verjaging van de hyena lag ze een stuk verder weg en er waren inmiddels veel auto's bijgekomen. Dus wel zo sociaal om anderen ook de gelegenheid te geven om te kijken.

Na onze lunch kregen we nog een verrassing. En stond wel 20 auto's te kijken naar iets. Wij turen turen turen maar zagen niks. En opeens zagen we cheeta's (jachtluipaarden) liggen. Drie stuks onder een boom. Super vet dat we dit ook nog zien! Helaas lagen ze wel ver weg, bijna 100 meter. En door de drukte en de hitte zijn we niet heel lang gebleven. Het is jammer als dieren zo ver weg liggen want je foto's zijn niet zo mooi. En erg frustrerend om te zien dat wij een kleine camera hebben vergleken met de gemiddelde camera die je ziet. In sommige auto's staat er zelfs een soort constructie waar een gigantische camera op rust. Een witte lens van bijna een halve meter lang.

Maar klagen doen we niet want we hebben een fantastische tijd gehad in het Krugerpark!!!

Donderdag reden we terug naar Pretoria. We hebben daar weer in hetzelfde hostel overnacht. De volgende dag vertrok de bazbus naar Drakensberg.
De bus vertrok om 8.00 naar de Drakensbergen we kwamen rond 14.00 aan in het Amphitheatre Backpackers hostel. Een prachtig hostel met een fantastisch uitzicht.

In ons volgende verhaal vertelen we onze ervarigen over de Drakensbergen en het feestje wat we hebben geviert met Victor zijn 26^ste verjaardag!

Veel liefs Victor en Victor

Zuid-Afrika het begin

Lieve allemaal,

Na een prima vlucht van 6 uur naar Abu Dhabi moesten we 4 uur wachten op het vliegveld. Onze volgende vlucht was 8 uur naar Johannesburg. Achter ons zaten verschikkelijk irritante engels pubers die hun mond niet konden houden en stil zitten was er ook niet bij. Beetje jammer!
Gebroken kwamen we aan op het vliegveld. En natuurlijk stond onze pick-up er nog niet! Gelukkig kwam hij na een kort telefoontje 10 minuten later aanlopen. De rit naar het hostel duurde een klein uurtje. De snelwegen zijn erg goed en alle borden zijn in het engels. Wat ons opviel was dat de gemiddelde bestuurder van een auto blank is. Tenzij het een busje was of een gare auto. Iedereen weet natuurlijk dat er in Zuid-Afrika blanken wonen maar dit vond ik wel erg overdreven. Tegen 18.00 kwamen we aan in het hostel. Alle huizen en gebouwen ook ons hostel is voorzien van een electrisch hek en prikkeldraad. Door onze vermoeidheid en wantrouwen van onze chaffeur (onterecht) hadden we nog niet gepint, dus geen geld. Victor ging nog snel pinnen voordat het donker werd. Toen hij terug kwam was het al bijna helemaal donker en we konden allebei niet geloven wat er net was gebeurd. We hadden gelijk al onze eerste veiligheidsregel gebroken.

Ons hostel is prima. We hebben een kleine cottage met een twee persoonsbed. Er is een keuken waar we gebruik van kunnen maken, een bar en een zwembad. Ze serveren geen eten maar we konden eten bestellen. We bestelde indiaanse, heerlijke boterkip, zoetzure groente en naanbrood. Dat ging er goed in!

De volgende dag na een heerlijk nacht slapen wilde we onze trip naar de Victoria falls en de Delta boeken. De receptioniste hielp ons en belde met verschillende organisaties. Alles was volgeboekt of er vertrok pas een tour eind oktober. Zij adviseerde ons om naar een reisbureau te gaan. Het blijkt hier nu ook schoolvakantie te zijn, gelukkig maar tot volgende week maar dat verklaart wel waarom alles vol zit. Toen we naar het reisbureau toeliepen was het erg onwerkelijk dat je in Zuid-Afrika bent. We merken allebei dat je erg op je hoede bent en eigenlijk niemand vertrouwd. En het ergste van alles is dat als je een groepje blanken ziet je je niet bedreigt voelt maar zodra het donkere mensen zijn je ongemakkelijker wordt. Terwijl wij de laatste mensen zijn die discrimineren!!

Het winkelcentrum is super modern alles doet westers aan. Het reisbureau zou ons mailen als ze een gepaste tour hadden gevonden. Boodschappen gedaan in een grote supermarkt met eigenlijk alles wat je maar kan wensen. We kochten struisvogelbiefstuk! Toen we terug liepen naar het hostel sprak een man ons aan. Hij hield zijn rechterarm langs zijn lichaam. Hij toonde zijn arm en we zagen allemaal bloed en hij draaide zijn bot en die stakbijna uit zijn arm. Hij vroeg om geld omdat hij niet geholpen werd in het ziekenhuis omdat hij illegaal is. Geschrokken en verbijsterd zeiden we dat we hem niet konden helpen en dat hij het beter bij een local kon proberen. We waren bang dat het een truc was om ons mee te lokken of geld af te troggelen. We liepen zwijgend verder en konden niet geloven wat we net hadden gezien. Bij het hostel vertelde we ons verhaal en zij zeiden dat we goed hadden gehandeld en dat het inderdaad waarschijnlijk een truc was. Hoe dan??!!

De struisvogel smaakte heerlijk en het blijkt een van de gezondste stukken vlees te zijn. Veel voedingsstoffen en weinig vet.
Er werken hier twee vrouwen van middelbare leeftijd die Afrikaans spreken. We kunnen gesprekken in het nederlands met hun voeren en verstaan 80%. Losse worden en details gaan verloren maar in grote lijnen begrijp je elkaar. Het is een grappige taal.

Onze trip naar de Victoria Falls en de Delta gaan voor nu niet door. De eerst volgende tour waar we bij aan konden sluiten duurt nog een week. En daar zit het Krugerpark bij in. En zo lang willen we niet wachten. We hebben nu onze auto en eerste6 nachten in het Krugerpark geboekt. Bijna alles was volgeboekt en we konden alleen nog maar dure overnachtingen krijgen. Het is een stuk lastiger om dingen te boeken en te regelen dat het was in Azië.
Helaas gaat dit ten koste van Victor zijn humeur.
Mij maakt het allemaal niet zo uit ik vertrouw wel dat hij het allemaal regelt haha ;)!!

Morgen gaan we met onze eigen auto naar het Krugerpark rijden. Overmorgen zien we dan hopelijk voor het eerst de echte schoonheid van dit prachtige land!

Veel liefs Victor en Yosta

Spookdiertjes, vogelspinnen en zwarte makaken in het Tangkoko nationaal park..

Lieve allemaal,

Van Gorontalo hadden we een autorit van 11 uur i.p.v. de beloofde 9 uur naar Manado. Dit is de grootste stad in het noorden van Sulawesi (500.000 inwoners). We besloten voor 1 nacht een wat luxer hotel te nemen.
Je kan op twee manieren in Tangkoko komen. Met openbaar vervoer, slecht 5 euro p.p. Maar dat moet je wel 5 keer overstappen en de laatste paar kilometers achterop een brommer. Of je boekt bij je hotel een luxe prive auto voor slecht 35 euro. Drie uurtjes rijden in een airco auto met prive chaffeur en lekker een dutje doen en je bent er ook. Als echte avonturiers kozen wij voor het tweede.

In Tangkoko sliepen we in een prima lodge dichtbij het nationale park. Toen we aankwamen konden we een uur later gelijk mee met de avondwandeling opzoek naar de tarsiers (spookjediertjes). Dus lange broek, sokken en schoenenen gaan met 30 graden en een luchtvochtigheid van 200%!! Maar goed je moet er wat voor over hebben. Het was een redelijke wandeling, maar bij mij sloeg die hard in omdat we zeer weinig lichaamsbeweging hebben gehad de laatste paar weken!
Na bijna 1 uur wandelen kwamen we aan bij een grote boom. In de stam zat een grote spleet waar een familie van 5 tarsiers in leefde. Het zijn nachtdieren en gaan 's nachts op jacht naar insecten, spinnen, kleine reptielen en schorpioenen.

Info van Wikipedia:

'Tarsiidae is een familie uit de orde van de primaten. Van dit geslacht zijn zeven soorten beschreven die op Sumatra, Borneo, de Filipijnen en Celebes (sulawesi) leven. Enkele andere soorten zijn nog onbeschreven. Daarnaast zijn er nog twee fossiele soorten bekend.
Spookdieren zijn kleine halfaapjes van ongeveer 12 cm lang. Ze hebben een lange staart van ongeveer 20 à 25 cm lang. De dieren hebben een kleine snuit en zeer grote ogen. Met deze ogen kunnen zij goed zien, met name in het donker. Ook hun grote oren en gehoor zijn goed ontwikkeld. Dit geldt niet voor het reukorgaan. Hun handen en voeten hebben lange vingers om goed te kunnen klimmen en grijpen. Aan de toppen van de vingers zitten kussentjes. De dieren hebben sterke achterbenen en kunnen hiermee vanuit stilstand meters ver springen.

Het opvallendste aan spookdiertjes zijn hun ogen. Deze ogen zijn sterk ontwikkeld en bedekken bijna het hele gezicht. De grote ogen zijn er om in de nacht goed te kunnen zien en zo hun prooi te pakken. De ogen zijn enorm groot en elk oog weegt meer dan de hersenen van het diertje. Omdat de ogen zo groot zijn, kunnen ze er niet mee draaien om naar boven, naar beneden, links en rechts te kijken. Daarom is de nek van het spookdiertje sterk ontwikkeld. De diertjes kunnen hun kop wel 180° draaien. Spookdiertjes zijn jagers en leven in bomen, daarom staan de oogkassen aan de voorzijde van de schedel. Omdat ze naast elkaar aan de voorkant staan, kunnen ze diepte inschatten.

Als een spookdiertje een prooi hoort springt hij ondersteboven naar hem toe, hij draait dan 180 graden en landt op het dier. Meestal klemt hij het vast in zijn pootje en doodt het dier met zijn scherpe tanden, maar dikwijls gebruikt hij zijn vingers als een soort vlindernetje voor een vliegende prooi. Als hij de prooi gedood heeft brengt hij hem naar een veilige plaats.

De draagtijd is 9 maanden, wat zeer opvallend is voor een klein zoogdier. Er wordt één enkel jong geboren en gevoed met melk. De dieren leven ongeveer 12 jaar.'

We stonden op 1 meter afstand, op ooghoogte hingen ze in de boom. Deze familie is gewent mensen te zien en daar geen gevaar in te zien. Er leven in het nationale park meerdere tarsiers familie's, maar zijn nog niet gewent aan mensen dus vluchten als ze hen zien. De gids had ook een aantal sprinkhanen bij zich om hen nog dichterbij te lokken. Hij zette de sprinkhaan op een tak in de buurt, wij deden een stapje naar achter. Meteen waren de tarsiers helemaal gefocust op de sprinkhaan (zijn oren gespitst en zijn ogen nog groter) en met 1 grote sprong pakte hij de sprinkhaan en gelijk met het insect sprong hij terug naar zijn boom. Onmogelijk om te fotograferen maar het staat gelukkig wel op de film. Na bijna een uur ze bewonderd te hebben moesten we helaas weer gaan. Het was inmiddels pikkedonker.

In het donker door de jungle lopen - met al zijn angstaanjagende geluiden en nare insecten - is een bijzondere ervaring. Opeens stopte onze gids en scheen met zijn zaklamp op een boom vlak langs het pad. Hij had ons wel even mogen waarschuwen! Want daar zat een tarantula, of te wel een veelste grote spin!!! Hij had een doorsnede van ongeveer 10 cm. Hij beloofde ons dat er verderop ook nog een nest zat. Waarvan de moeder nog groter is. Eenmaal bij die boom aangekomen zagen we een spleet in de boom waar het zwart zag van de kleine vogelspinnen, tientallen. De moeder zat verstopt in het hol maar we konden net 1 poot zien. En aan de grote van die poot kon je inderdaad zien dat ze gigantisch was. Ondanks dat ik het mega vies en eng vond was het wel heel vet om gezien te hebben!

's Avonds voelde ik mij niet zo lekker en kreeg ook koorts. Nooit leuk als je in topisch gebied bent en je geen malariapillen slikt. Achteraf bleek het gelukkig maar een griepje te zijn van drie dagen.

De volgende ochtend ging Victor alleen met de gids een ochtend wandeling maken om zwarte makaken te zien. Deze makaken komen alleen in dit nationaal park voor. Er leven hier drie familie's, de kleinste telt 20 apen, de grootste 80. Na anderhalf uur lopen dacht Victor al dat hij ze niet zou zien. Maar ineens hoorde hij takken en fruit naar beneden vallen, bomen heen en weer zwaaien en hier en daar wat apen geluiden. Voordat hij het wist was hij omslingeld door tientallen zwarte makaken. Ze bleven heen en weer rennen en konden niet stil zitten dus het was moeilijk ze goed op de foto te krijgen. Waldo, de gids, bleek een hele goede. Hij voorzag waar de apen heen zouden lopen en bracht Victor daar naartoe. Zo'n 10 minuten zijn ze met de groep meegelopen, ze waren opzoek naar een goede fruitboom. Helaas begon het keihard te regenen, terwijl de gids grote bladeren afkapte als paraplu liepen de apen verder en konden ze hen daarna niet meer terug vinden. Erg bijzonder om met een groep zeldzame zwarte makaken door het oerwoud te lopen. Om 8 uur in de ochtend was Victor weer terug en lag ik nog te slapen. Dezelfde dag vertrokken we naar Manado! Voor het geval we een ziekenhuis nodig zouden hebben.
De griep is inmiddels helemaal weg. We hebben drie nachten in een lekker hotel geslapenen we vliegen morgen naar Lombok om daarna naar de Gili's te gaan. Daar zien we Rick en Linda weer, een stel wat we op Kadiddiri hebben leren kennen.
Nog lekker een paar weekjes strand, hopelijk zien we nog mooi onderwaterleven, en dan naar huis!

Liefs Victor en Yosta

Togean Islands

Lieve allemaal,

De reis naar de Togean Islands was zoals verwacht slopend, zwaar, warm en zeer vermoeiend.
De eerste busrit van Rantepao naar Tentena duurde 13 uur. Maar dat was het ergste nog niet. Inplaats van een rustig achtergrond muziekje werd er de hele reis techno of house gedraait. En daarboven op was Victor zijn stoel kapot waardoor hij iedere keer als de bus optrok zijn stoel helemaal naar achtere kantelde en hij gelanceerd werd als hij remde. Je zou denken dat dat het was, maar neee! Wij zaten ook nog eens met onze stoelen bovenop de subwoofer. Dus als je al kon slapen door de muziek, werd je bijna je stoel uit getrild door de bassen. En die liep ook nog eens niet synchroon met de muziek.

Er was ons vertreld dat ze ons met de bus voor een hostel of hotel konden afzetten. Maar toen we moesten uitstappen zei de chaffeur dat hij de andere kant op moest en dan we moesten lopen!
Okee prima, maar toen we het vroegen aan een local vertelde hij ons dat het ongeveer 5 km was. En dat terwijl het al 22.00 was! Nee nee en nog eens neee!! Gelukkig kon die een man ons voor 10.000 rupiah wel even brengen met zijn pickup. De kamer waarin we overnachtige was zacht uitgedrukt vies. Maar goed het was maar voor 1 nachtje.

De volgende ochtend werden we met 3 moterscooters van het hostel naar het busstation gebracht. Een ritje waarbij ik vreesde voor mijn leven, want met mijn tas op mijn rug werd ik de hele tijd naar achter getrokken waardoor ik er bijna vanaf viel. En met 30km per uur in een kort broekje van een scooter afvallen is alles behalve prettig. Na een dodemans ritje kwamen we aan op het busstation. We waren de enige toeristen en gingen samen met 7 andere mensen in een minibus. Ik zat voorin met een dame die mijn arm vast hield en wel 10 foto's van mij heeft gemaakt met haar telefoon. Twee uur later kwamen we aan in Poso. We moesten daar bijna 5 uur wachten voordat de bus naar Ampana zou vertrekken. Maar er werd ons een voorstel gedaan door een man die ons wel wilde brengen voor +/- 10euro p.p. En hij beloofde ons dat er dan geen anderen mensen zouden mee rijden. Want het komt hier regelmatig voor dat je als toerist een prive auto regelt en daar best wel wat geld voor betaald en dat er vervolgens nog 5 anderen mensen mee rijden. Waardoor alle comfor weg valt en het alsnog een drukke en vervelende rit word. Maar gelukkig gebeurde dit niet en kwamen we in het begin van de avond aan in Ampana. Dat was dag twee..
's Ochtends om 10.00 vertrok de ferry naar Wakai. En vanuit Wakai moesten we nog 45 min op de boot (smalle lange kano, met aan beide kant drijvers) naar Kadiddiri. Tijdens de rit zagen we de zee steeds blauwer en helderder worden. In de verte lag een prachtig eiland met 3 resortjes. Wij kozen ervoor om in het Black Marlin resort te verblijven. Zij hebben ongeveer 15 strandhutjes. Simpele maar mooie kamers. We betaalde 18 euro p.p. inclusief drie maaltijden per dag.

Het was zoals we verwacht hadden, echt een paradijs. We hebben een snorkeltoer gedaan waarbij we op de prachtigste plekken hebben gesnorkeld waaronder een kwallenmeer. Dit is een afgesloten zout watermeer waar honderden kwallen leven die geen natuurlijke vijanden hebben. Daardoor prikken/bijten ze niet. Er zijn maar drie plekken op de hele wereld waar je dit kunt mee maken. Wat een fantastische ervaring. Eerst waren we een beetje schugterig maar op het laatst hielden we ze voorzichtig vast onderwater, Vic en ik waren er niet meer weg te krijgen!!

Vanaf het strand bij het resort kan je ook prachtig snorkelen. Helaas is het koraal - doordat er 10 jaar geleden volop werd gevist met dynamiet en cynamide - erg beschadigt, maar alsnog prachtig. Papagaaivissen, clownvissen (jah Nemo visjes), maurenen, zeesterren en nog honderden anderen gekleurde visjes waar we de namen niet van kennen. Helaas hebben we geen haaien, zeeslangen of schilpadden gezien maar die zijn er wel. Hopelijk zien we die nog op Bunaken of de Gili's.
We hebben nog overwogen om onze duikbrevet te halen maar helaas pasten dit niet in ons buget.

We zijn in het totaal 1 week op Kadiddiri gebleven en hebben leuke mensen ontmoet. Mensen van over de hele wereld. Ook een nederlands stel Rick en Linda waarmee we door zijn gereist naar Malenge, een andere eiland in de Togean.
Na twee uur varen op een oude houten boot kwamen we weer op een paradijsje terecht. Malenge is een groter eiland maar nog minder toeristisch. We verbleven in het Lestari hotel, weer een prachtig hutje op het strand. Aan de achterkant van het resort had je een blue lagoon, stel je een zee van blue curacao voor, zo blauw!! En aan de voorkant had je het uitzicht over een prachtig strand met een pier en midden op zee een bajo - dorp (zeenomaden). De bajo hebben een houten brug gebouwd van 800m lang die vanaf hun dorp naar het vasten land liep. Wij zijn via die brug naar het dorp gelopen. We gingen met een klein groepje Linda, Rick, Pien (nederlands meisje die we kennen van Kadiddiri) en Tukka (een Fin). Vanaf de kant leek de brug in goede staat, maar dit viel op sommige stukken nogal tegen. De honden van het hotel waren ons gevolgd maar konden op een gegeven moment niet meer verder omdat de gaten te groot werden. Toen we aankwamen in het dorp waren de volwassenen wat terughouden, maar de kinderen konden geen genoeg van ons krijgen. Binnen 10 minuten stond er een groep van 20 kinderen om ons heen.
De zeenomaden zijn fatastische zwemmers, maar je moet wel met al dat water om je heen ;)! Op hun derde worden ze voor het eerst mee onderwater genomen door hun vaders. Sommige van de bajo's kunnen tot wel 4 minuten hun adem in houden. Ze gebruiken alleen zelfgemaakte houten duikbrillen en vissen met harpoens.
Victor was ook erg blij toen hij een duikbril een heeft kunnen kopen als souvenier.
We wilden niet terug over de houten brug dus gingen we per kano, en zwemmend. Toen we nog aan het wachten waren op onze kano gingen we met een groep kinderen zwemmen. Onvoorstelbaar hoe goed ze konden zwemmen. Lang onderwater blijven en gewoon hun ogen open. Een ervaring om nooit te vergeten.

Verder hebben we gesnorkeld, gezond, gevolleybalt en gerelaxed. Ook hebben we vanaf de kant een haai gezien. Victor wilde van de pier afduiken maar keek nog even omzich heen toen zwom er ineens een zandhaai van 80cm langs. Hij besloot nog even te wachten met zwemmen!
Maar we hebben wel een haai gezien!

Na bijna twee weken op de Togean Islands te zijn geweest gingen we met de ferry naar Gorontalo. We reisden samen met Pien. Er was ons verteld dat je op de ferry de cabine van de bemanning of zelfs van de kapitein kan kopen. Dat deden we toen ook. We betaalde uiteindelijk 30 euro met z'n tweeen en deelde de cabine samen met Pien. Een kleine ruimte die veel deel denken aan de coupe's uit de trein in Rusland.. Er was airo en electriciteit, dus elke euro waard. Uitgerust kwamen we rond 8.00 aan in Gorontalo. We hebben niet echt de behoefte om veel van de omgeving te zien dus gaan gewoon lekker genieten van westers eten en internet.

Morgen reizen we door naar Tangkoko nationaal park. Hopelijk krijgen we daar tarsiers, koeskoezen, zwarte makaken, neushoorvogels en pytons te zien. We kijken hier erg naar uit..

Veel liefs Victor en Yosta