Bali, Makassar en Tana Toraja.

Daar zijn we weer!!

Natwee maanden in Nederland te zijn geweest en alles goed is afgelopen met Anneke haar operatie zijn wij 25 januari weer naar Azie gevlogen.
Met 1 tussenstop op Singapore vlogen we naar Bali. Daar ontmoeten we onze vrienden Jasper, Alica, Raymond, Len, Michelle, Cor en Babette!

Ons hotel in Sanur (derde toeristische stad op Bali) was heerlijk. Prima kamer met airco, pooltafel, bar en een heerlijk zwembad. Na een verfrissende duik en een welverdiend drankje gingen we heerlijk in de zon zitten en kon het genieten beginnen!

De eerste avond zijn we gezellig met z'n alle uiteten geweest. De drank vloeide rijkelijk en Victor had hem flink hangen, maar dat is ook niet gek als je bijna 35 uur wakker bent. De jetlak sloeg er bij ons beide hard in. Het heeft zeker 2 tot 3 dagen geduurd voordat we weer een goed slaapritme hadden.

Bali is een prachtig eiland en de bevloking is heel vriendelijk! Maar overal word gebouwd en de gaten in de weg zijn levensgevaarlijk. Toen we met de scooter over de 'snelweg' reden kon Victor nog net op tijd een gigatische gat met stalen pinnen die eruit staken ontwijken! Later begrepen we dat ze die pinnen er met opzet in steken om te alarmeren dat er een gat zit, heel slim. Maak het dicht of zet het af!

We moesten ook ons visum verlengen op Bali. We gingen naar het immigratie kantoor en moesten een formulier invullen en ons paspoort achterlaten, 6 februari konden we hem weer ophalen. Voor de tweede maal waren we de 6^de weer op het immigratie kantoor. We hadden inmiddels al een ticket naar Sulawesi geboekt op 8 februari. Het kosten 25 euro p.p. en dan zouden we ons paspoort terug krijgen met ons verlengde visum, dachten we. Eenmaal bij de bali vertelde ze ons dat we de 8^ste moesten terug komen om het op te halen. Wij wisten niet dat als je je visum wilt verlengen dat je dat in 3 keer moet doen. Registeren, betalen en dan pas afhalen. Gelukkig konden we nadat we in een internet cafe onze tickets hadden uitgeprint de 7^de terug komen. Maar dat betekende dat we weer terug moesten. Geirriteerd maar dankbaar dat we onze vlucht zouden halen gingen we de 7^de weer naar het immigratie kantoor. Een scooter gehuurd voor 5 euro, gingen we met goede moed onderweg. Als je namelijk met de taxi gaat ben je zeker 16 euro kwijt. Het risco wat je wel loopt als je een scooter huurt is dat je wordt aangehouden door de corrupt politie. Dit overkwam ons natuurlijk ook!! De rede was dat Victor niet goed had voorgesorteerd en hij had geen rijbewijs bij zich. Eerst zei de agent tegen Victor dat we 1.000.000 rupiah moesten betalen ongeveer 100 euro en naar het gerecht moesten. Hij was direct bereid om dat geld te betalen om te voorkomen dat we naar de rechtbank moesten. Ik daarin tegen was een stuk brutaler omdat ik nog niet had gehoord over de rechtbank. Ik zei tegen de agenten dat we geen geld op zak hadden en dat we naar de ATM moesten. Toevallig was er een pinautomaat in de buurt dus mocht ik gaan pinnen. Uiteindelijk hoefde we maar 250.000 rupiah af te rekenen. Achteraf was de taxi toch goedkoper geweest, stomme agent!

Vlak bij ons hotel was ook een nachtmarkt waar je ontzettend lekker en super goedkoop kon eten. De eerst avond was het alleen veel en veelste pittig. Met water en witte rijst probeerde we het een beetje te blussen maar niks hielp. Dus dan maar door eten en wachten tot afzwakt. Als toetje namen we een heerlijke fruitshake met banaan en advocado. Wat een heerlijke combinatie.

Tijdens ons verblijf op Bali hebben we voornamelijk bij het zwembad en op het strand gehangen. We hebben ook waterscooters gehuurd, zoo die dingen gaan echt mega hard. Als je recht op de golven afvaart gebruik je ze als schans en spring je de lucht in. Erg heel vet!

De twee weken zijn voorbij gevlogen. De 8^ste vlogen we allemaal een andere kant op. Len, Michelle, Cor en Babette vlogen naar Thailand voor nog 3 weken, Jasper, Alica en Raymond vlogen naar Nederland en wij naar Makassar, Sulawesi. Het waren twee super leuke weken!

We landen om half 8 in de ochtend op Sulawesi. We regelde een taxi naar een hotel in het centrum. Het zou een goed middenklas hotel moeten zijn maar het was een smerige kamer met wel 20 muggen. Maar voor 1 nacht moesten we het er maar mee doen. Makassar is een havenstad met maar liefst 5 havens en 1.5 miljoen inwoners.

We besloten de stad te gaan bekijken, wat begon als een korte lift naar Fort Rotterdam werd uiteindelijk een dagtoer door de hele stad, met een bacak (toektoek). We werden 3 uur rondgefiets door een man van dik in de 60. In eerste instantie was het niet onze bedoeling dat de rit zolang zou duren, maar hij drong aan en dit is toch zijn manier om een boterham te verdienen. Hij bracht ons naar niet toeristische plekken en we werden aan alle kanten bekeken en begroet, ik denk dat we wel 500 keer hallo hebben gezegt. Wat ook erg opvallend was was dat ze alleen ‘ Hello Mister' zeiden en geen enkele keer ‘ Hello Miss'. Lekker is dat!
Onze conclusie van Makassar, geen kut aan, die ene dag was er 1 teveel.

Aan het einde van de dag was het zielige oude mannetje niet zo zielig meer toen hij ons afzette. We betaalde 300.000 rupiah (30euro)! * gemiddelde dagloon in Indonesie is 4 euro per dag.
Dit overkomt ons niet meer :S!!

De volgende dag namen we de bus om 9.00 naar Rantepao, regio Tana Toraja. De rit duurde 11 uur en de laatste twee uur waren soms erg beangstigend. De wegen zijn hier zeer slecht en soms zijn er meer gaten dan wegen. Als de bus door zo'n gat reed leek het bijna of de bus ging kantelen, gelukkig is dit niet gebeurd. We kwamen om 20.00 aan in Rantepao. Het hotel wat we hadden uitgezocht was in de lonley planet omschreven als een hotel met alles erop en eraan. Helaas was het net zo'n teleurstellend hotel als in Makassar. We besloten 1 nacht te blijven en de zijn de volgende dag naar een hostel meer in het centrum vertrokken.
We hebben hier al leuke andere reizergers ontmoet. Rantepao heeft opzich niet veel te bieden maar het is vooral de omgeving wat het hier prachtig maakt en de inheemse stammen die in deze regio leven. De Toraja leven in kleine dorpjes. Meest opvallende aan hun cultuur is de ceramonies rondom hun begrafenissen. Alle mensen uit de dorpen zijn welkom en toeristen mogen ook een kijkje nemen.
Er wordt wel verwacht dat je een offer mee brengt, suiker of sigaretten. Samen met Stefan (een Oosterijkse jongen) hebben we scooters gehuurd en zijn we zelf op pad gegaan. We reden naar een dorpje waar een ceremonie in volle voorbereiding was. Er waren honderden mensen aanwezig die allemaal voorbereidingen aan het treffen en offers mee brachten. Al snel werd duidelijk dat er veel dieren geofferd zouden worden, vooral varkens en runderen. Victor en Stefan gingen een kijkje nemen, ik bleef bij de scooters omdat ik het niet kan aanzien hoe nekken van dieren worden doorgesneden. Er hing een vreemde sfeer, tientallen varkens in modderbaden en een geslachte buffel midden op het plein omringd door honderden mensen die er naar uit leken te kijken. Het was er overweldigend geweest voor ze, zoiets hadden ze nog nooit ervaren, het slachten hoefde zei ook niet te zien!

Daarna zijn we de omgeving gaan verkennen, we reden op barre wegen maar door schitterde natuur. Bergen, jungle, rijstterassen en kleine dorpjes. Later voegden twee mannen uit Jakarta zich bij ons, een daarvan had duidelijk een oogje op Stefan. Hij steelde zijn arm en Stefan was bang dat hij hem in zijn kont zou knijpen tijdens een groepsfoto, hij nam discreet steeds meer afstand! We gingen lunchen op een bergtop met een prachtig uitzicht op het dal met honderden rijstterassen. Tijdens de terug weg begon het te regenen en bliksemen, door de regen werden de wegen heel glad en moesten we heel voorzichtig rijden om niet te vallen. Koud, nat en gaar kwamen we weer bij ons hostel! Maar het was een geweldige ervaring, de omgeving was veel mooier als we hadden verwacht!

De volgende dag maakten we een korte wandeling met allemaal andere reizigers. Drie zweden, een Oosterijker, een Nederlander en wij. Net het begin van een mop!

Vandaag lekker gerelaxed, morgen gaan we een lange reis tegemoet. Stefan reist met ons mee. Eerst 13 uur met de bus naar Tentena. Een nacht daar, dan 2 uur naar Poso, overstappen en nog eens 5/6 uur met de bus naar Ampana. Daar nog een overnachting om de volgende ochtend de ferry (+/- 4 uur) naar de Togean eilanden te nemen. Dit zou een paradijs op aarde moeten zijn.
Maar eerst nog door een 25uurige hel!

Veel liefs Victor en Yosta

P.S.
Internet is schaars maar we doen ons best!

Van Melaka tot Amsterdam

Hallo lieve mensen,

Zaterdag veel later als verwacht kwamen we aan in Melaka. We hadden ons snel geschikt in een hostel omdat het al tegen 20.30 liep en we vreselijke honger hadden. Het hostel was opzich prima, alleen schoon - en sfeermaken stond niet hoog op hun lijstje.

We gingen snel opzoek naar een eettentje maar eerst kwamen we langs het optreden van kungfu meester Dr. Ho Eng Hui. We hadden over hem gelezen in de lonley planet. Hij zou met zijn vinger een gat kunnen prikken/slaan in een kokosnoot, we bleven natuurlijk even kijken.

Het was een komische man van ongeveer 50 jaar oud. Hij vroeg ook om een vrijwilliger, hij koos een kneus uit Finland. De jongen stond stijf van de zenuwen en sprak amper engels, haha! Hij deed ook high five met hem, hij zei 'give me high five', 'give me high ten', 'give me 100 U.S.' haha..!
De humor ging er wel steeds meer vanaf want we stonden inmiddels al meer als een half uur te luisteren en hij had nog niks gedaan.. Maar uiteindelijk ging hij toch zijn kunstje tonen. Hij ramde meerdere malen met zijn vinger op de kokosnoot, na 5/6 keer sloeg hij er een gat in. Auuuwww!! Natuurlijk verkocht hij ook een wondermiddel waardoor hij de kracht had om door een kokosnoot te slaan.. Nee dat werkt niet, je moet gewoon een beetje gek zijn en van veel pijn houden!

De volgende dag gingen we Melaka bekijken. Het was een veel kleinere stad als we dachten. Maar het Dutch Square was bijzonder om te zien. Wij hebben vanaf 1641 150 jaar de baas gespeeld in Melaka, veel gebouwen zijn ook in Nederlandse stijl gebouwd.
We hebben geluncht bij een tentje waar ze een muurschildering hadden van een boerenmeisje en jongen en een zwart-witte koe. Ze hadden verschillende westerse dingen op de menukaart staan, zelf een broodje kroket! Victor kon zijn geluk niet op en bestelde er een.. Mmm lekker!
Het begon weer eens te regenen, en flink ook! Na een tijdje geschuild te hebben besloten we poncho's te gaan kopen om droog bij het hostel aan te komen. We liepen nog geen 2 minuten met de poncho's of het regenen stopte, dat is nou altijd zo! De straten waren ondergelopen en we liepen op sommige stukken weer tot onze enkels in het water, lekker fris! Gelukkig was dit 's avonds weer weg getrokken!

Maandag zijn Victor en ik op het terras gaan zitten want dan hadden we internet. Als lunch gingen we bij een Indiaanse tent eten, het blijft onze favoriete keuken! We konden gewoon aan een tafel gaan zitten, eerst kwam er een man langs die voor ons allebei een bananenblad neer legde dat als bord diende. Daarna kwamen ze langs met een grote pan met rijst en schepte op, en ze kwamen met een dienblad vol met currys, eieren en allelei andere lekkernijen die we eraf konden pakken. Een overheerlijke koude lemon juich en koffie toe voor nog geen 4 euro met z'n tweeen. Dan is uiteten tenmisten nog leuk :)! En zo lekker krijg je het in Nederland niet!
Melaka was opzich wel een leuke stad om gezien te hebben maar lang niet het mooiste wat je in Maleisie kan opzoeken!

Dinsdag gingen we met de bus naar Kuala Lumper. Want vanuit daar gaat ons vliegtuig naar Sabah, Borneo. We hebben lekker koffie gedronken en 's avonds simpel gegeten. Na het eten gingen we met de ouders van Victor skype. Anneke (z'n moeder) had wat problemen rondom haar hart en dit bleek zodanig serieus dat ze een bypass operatie moet ondergaan. Door dit nieuws hebben wij besloten om terug te gaan naar Nederland. Zo kunnen we hen steunen waar nodig en er gewoon zijn.

Op het moment dat we besloten om terug te gaan was de rest net taxi's aan het regelen om 's nachts naar het vliegveld gebracht te worden. Victor liep naar het toe om even snel te melden dat ze maar 1 taxi hoefde te boeken omdat wij naar Nederland gingen. Hun gezicht betrok en waren met stomheid geslagen.
We hebben die avond gelijk tickets geboekt naar Amsterdam. Het is bijna onmogelijk voor een mens om zo snel te schakelen. We voelde ons er allebei gigantisch kloten bij, maar blijven was absoluut geen optie! Wat extra katerig was was dat de rest om 4.00 midden in de nacht opstonden omdat hun taxi om 4.30 zou vertrekken naar het vliegveld. Wij namen na 3 maanden samen te hebben gereisd afscheid van hun. Zij gaan nu een van de mooiste dingen bekijken en wij gaan terug naar het koude kikkerlandje!
We moesten ons de volgende dag nog vermaken in Kuala Lumpur. Ons vliegtuig vertrok om 00.30. Na bijna 12 uur vliegen kwamen we om 6.15 nederlandse tijd aan op schiphol.
Jan de vader van Victor had warme vesten voor ons meegenomen en gingen we richting Nieuwegein. Het gevoel wat we hadden is bijna niet te omschrijven maar het leek net of we vorige week vertrokken waren.. Je lichaam komt met het vliegtuig, je ziel te paard!

We proberen nu ook te genieten van alle leuke dingen in Nederland. Zo zijn we thuis met kerst en oud en nieuw en kunnen we alle mensen die we lief hebben zien en knuffelen.
We proberen in februari naar Bali te vliegen om weer aan te sluiten bij de rest. Het is enig sinds een verzachting omdat we weten dat dit niet het einde is van onze reis.

Dus hopelijk posten we over een maand of 2 weer een nieuw verhaal op onze site en gaan we het verre oosten verder ontdekken!!

Veel liefs Victor en Yosta

Ho Chi Minh City. En Malesië!!

Hallo lieve mensen,

Het is alweer een tijdje terug dat we een verhaal hebben gepost. Maar hier is die dan!!

Ho Chi Minh City(grootste stad van Vietnam) was een drukke stad met veel opdringerige verkopers en er was niet echt veel te zien. Drie dagen was eigenlijk te veel.

Zondag 13 november vertrokken we om 8.00 naar het vliegveld, wel landen om 14.00 lokale tijd op het vliegveld van Kuala Lumpur (7 uur tijdsverschil met Nederland). Maleisie is heel multicultureel, 53% Maleisiërs, 27% Chinezen en 8% Indiërs en Pakistanen. Daardoor zijn er ook veel verschilllende soorten religies 53% moslim, 17% boedditisch, 12% inheemse religies en 7% hindoe. Dit merkte we direct op het vliegveld. We moesten nog door de Maleise douane en zagen al veel vrouwen met hoofddoek, en ook een handvol in boerka.
Bij de douane moesten we ook onze vingerafdruk geven.

We pakte een taxi naar het oude centrum. Het was daar een drukke bedoeling, weer een toeristenkermis. Dat vonden we een teleurstelling maar we zouden toch maar 2 dagen blijven, want we waren de grote steden nu wel een beetje beu.
Onze taxi chaffeur sprak super goed engels, hij vertelde ons dat bijna iedereen in Maleisie goed engels spreek omdat dat ook de officele tweede taal is. Zoals veel van jullie waarschijnlijk wel weten heeft Groot-Britannië Maleisie een hele tijd bezet. Eerst waren er de Portugezen vanaf 1511, de Nederlanders pakte dit van hun af 1641, en toen kwamen deBritten in 1786. Onder het Britse bestuur ontwikkelde het land zich snel. Dit kwam doordat het land rijk was/is aan tin, rubber en palmolie. Aan arbeidsbehoefte werd voldaan door immigratie uit China en Brits Indië. Malesie werd pas in 1957 onafhankelijk.
(Een beknopte geschiedenislesJ!)

Maandag 14-11 hadden we de wekker lekker vroeg gezet. We pakte de Mono rail naar het het centrum. Dit is een metro die hoog boven de stad zweeft op 1 spoor. De airco stond zo hoog dat we kippenvel kregen, lekker gezond zo temperatuurswisseling!
Na een overheerlijke kop koffie bij Star Bucks gingen we een Shopping Mall in. In het winkelcentrum was een pretpark, met rollercoaster!! Len en ik zijn erin geweest. De entree prijs was 10 euro per persoon. Wat een fantastische achtbaan, we zaten voorin en zijn twee keer geweest. Het was elke euro waard!
Toen we klaar waren met het speelkwatier gingen we naar de Petrona Towers ook wel Twin Towers genoemd. Het zijn twee identieke gebouwen van 452m hoog, tussen de torens in zit een brug. We konden er helaas niet op want het was gesloten, erg jammer. We besloten naar de tv toren te lopen om vanaf daar het uitzicht te bekijken, deze toren is 421m hoog. We hadden ons een beetje verkeken op de afstand, dus vermoeid, oververhit en naar kwamen we bij de ingang aan. We liepen het pad op, maar op de bocht ging het stijl omhoog. Nee gewoon!! We gingen even zitten om uit te rusten. Uiteindelijk besloten we om ons om te draaien en niet die gigatische klim te gaan maken. We hadden namelijk ook geen idee hoever het lopen was naar de toren. Op mijn tandvlees gingen we naar de botanische tuin. Kom op Yosta, je blijft maar 1 dag dus ga door!!
We hadden ons weer verkeken op de afstand, wat een kut plattegrond!!
Dus de botanische tuin ook niet gehaald!!
Helemaal verrot kwamen we aan op onze kamer. Len, Michelle, Cor en Babette besloten nog een dag langer in Kuala Lumur te blijven om nog wat dingen te bekijken. Victor en ik reisde verder naar Penang, een eiland aan de West-kust van Maleisie.

We hadden onze wekker vroeg gezet om de bus naar Georgetown te pakken. De hoofdstad van Penang. Al was het pas 7.00 het begon al goed warm te worden. We hadden een super luxe bus met brede stoelen die je helemaal naar achter kon kantelen. Om 12.15 moesten we op de ferry naar Penang. Vanuit daar nog een bus voor anderhalf uur naar Teluk Behang. Eindelijk waren we in het dorp van bestemming. We gingen bij het eerste beste tentje zitten en bestelde een koude lemon juice. Hier zagen we voor het eerst apen in het wild, een hele groep makaken.
Daarna opzoek naar het fishersmans village, een hostel wat we gevonden hadden in de lonley planet. Het was hostel was kut. De kamers waren vies, bloedheet en de ventilator maakte een irritant piepend geluid. Dus weer de tassen op en opzoek naar een beter hostel. We konden niet meer!! Maar we hebben het gehaald. Nu hadden we een primitief hostel met veel charme, een grote tuin, midden in de natuur, een goeie kamer en heel rustgevend. Lekker koud gedoucht, boodschappen gedaan en eindelijk konden we relaxen.
Na een heerlijke nacht geslapen te hebben gingen we het stadje in. Het stadje is super klein dus we waren er zo doorheen. 's Middags bij het hostel gerelaxed, want de rest zou ook vandaag komen.

Donderdag 17-11 zijn we met z'n alle het nationale park in geweest. Er waren 2 wandelroutes, wij kozen ervoor om naar monkey beach te lopen. Na 15 minuten gingen we even zitten. We zagen een gigantische roofvogel over vliegen met een witte buik (white bellied sea-eagle, hij staat bij de foto's). En ook een kleine varaan die aan het jagen was op krabben. Nu hadden we al meer wildlife gezien dan in heel China en Vietnam bij elkaar. We hoopte allemaal dat we ook een slang zouden zien dus hielden onze ogen goed open. Opeens riep Victor ons, hij zag een gigantische varaan van ongeveer 1.5 meter lang. We konden prachtige foto's van hem maken. Victor en Len konden er geen genoeg van krijgen, de rest liep al door. Langzaamaan leek de varaan het zat te worden en liep hij hun kant op door de bosjes, na een paar stappen ging hij zelfs het pad op recht op Len en Victor af. Hij was duidelijk niet bang!! Victor en Len daarin tegen begonnen het wel spannend te vinden en vluchtten het strand op. Gelukkig volgende de varaan niet. We liepen nog een stukje toen we (dachten) bij het monkey beach kwamen. Maar er waren helemaal geen apen. Victor en ik namen een duik in warme zee, je zou denken lekker, maar het was zo warm dat het totaal niet verkoelend was. We wilde nog verder lopen naar de vuurtoren maar Michelle struikelde en haalde haar voet open. We besloten terug te lopen. Op een gegeven moment liepen we langs een bordje en zagen we dat het monkey beach nog 1.7km was. En zover was het strand niet waar wij gezwommen hadden. Jammer!
Toen we uit het nationale park kwamen gingen Victor en ik warm luchen bij ons tentje waar we de eerste dag onze lemon juice hadden gedronken. We hadden hier al een aantal keer gegeten dus werden weer warm verwelkomd. Heerlijke curry met rijst gegeten! Onze favoriete keuken is toch echt de Indiase keuken!
Cor voelde zich 's avonds erg beroerd en had koorts. Hij is vroeg naar bed gegaan. Wij zijn met z'n vijven gaan eten.
De volgende dag gingen we met z'n vijven naar de snake tempel, Cor bleef in het hostel omdat hij zich nog altijd beroerd voelde . De snake tempel was niet zoals wij ons hadden voorgesteld. Er lagen een paar slangen in boomtakken maar bewogen niet. We hebben wel prachtige foto's kunnen maken. Er waren ook twee pyton's. Als je wilde kon je ermee op de foto maar dat vond ik wel erg zielig. Wel heb ik ze aangeraakt, voor het eerst in mijn leven. Victor vond dit te spannend en heeft het niet gedaan!
Toen we terug kwamen bij het hostel was Cor nog altijd ziek. Hij zou het nog 1 dag aankijken en als hij zich dan niet beter zou voelen zou het naar het ziekenhuis gaan.
Zaterdag 19-11 Werden we wakker toen Babette op onze deur klopte. Ze gingen naar het ziekenhuis in Georgetown omdat Cor een heftige huidontstekking had en nog altijd koorts had. Len en Michelle gingen mee. Wij besloten om in Teluk Behang te blijven, het zou onnodig zijn om met z'n vieren mee te gaan. Wij zijn naar de lokale markt gegaan opzoek naar fruit. Het was een kleine markt waar ze helaas amper fruit verkochten, alleen bananen en ananas. 's Middags kwam de rest terug uit het ziekenhuis. Cor had Dengue (knokkelkoorts). Dit krijg je door een muggensteek. Er is hier geen medicatie tegen je moet het gewoon uit zieken. Hij had antibiotica gekregen tegen zijn ontstekking en allelei medicatie tegen de pijn. Len en Michelle hadden gezocht naar een hotel in Georgetown omdat ze dan dichter bij het ziekenhuis zouden zijn, en ook een luxere kamer met warme douche. Volkomen logische. Ze hadden alleen niks goedkoopst konden vinden, dus begrepen ze dat wij niet in hetzelfde hotel verbleven. Wij gingen de volgende dag opzoek naar een goedkoper hostel in Georgetown.
Len en Michelle hadden een tip voor ons, een prima hostel en betaalbaar. Daar gingen we eerst kijken en gelukkig hadden ze plek voor de volgende dag. Cor moest iedere dag bloedprikken om te kijken of zijn bloedplaatjes de juiste waarde hadden. De eerste dagen zakte het steeds een beetje, maar nog niet gevaarlijk! Inmiddels is hij al zo opgeknapt dat hij niet meer naar het ziekenhuis hoeft!
We zitten nu ook weer met z'n alle in hetzelfde hostel.

Donderdag 24-11 Zijn wij met Len en Michelle naar de Tropical fruit garden geweest. Cor en Babette bleven in het hostel. We kregen een rondleiding door de tuin en de gids vertelde ons vanalles over alle soorten fruit die ze daar lieten groeien. Zo zijn we te weten gekomen dat ananassen en bananen 10 maanden nodig hebben om te groeien en dat elke plant/boom maar eenmaal vruchten draagt. Dat al het fruit eerst een bloem is behalve de vijg, de bloem is de vrucht.
Fruit is pas tropisch fruit als het het hele jaar vruchten produceerd, bij tropisch fruit zijn er dus bloemen en vruchten tegelijk op de plant of boom.
Daarna mochten we zoveel fruit eten als we op konden en kregen we een juice.
Heel leuk om gezien te hebben..

Vandaag zijn we lekker niks aan het doen. Morgen zaterdag 26-11 reizen we verder naar Melaka. Deze stad heeft veel Nederlandse invloeden, zo heet het stadplein stadthuys. We zijn er benieuwd.
Na een aantal dagen vliegen we naar Sabah, Maleisch Borneo.

Heel veel liefs, Victor en Yosta

Hoi An

Hallo lieve mensen

Donderdag 3-11 vertrokken we om 8.00 richting Hoi An. De rit duurde ongeveer 5 uur. We werden voor een hotel afgezet, er kwam gelijk een vrouw de bus in om het hotel aan te prijzen. Len en Cor gingen naar de kamer kijken, wij bekeken het zwembad. De kamer was prima, het zwembad lag in de schaduw en de sfeer voelde niet goed. We besloten toch nog verder te gaan kijken. We hielden een taxi aan en die bracht ons naar een andere hotel, dit zwembad was midden in lobby en de kamers waren 25 dollar per stuk. Dus toch maar weer terug naar het eerste hotel. We bespraken de kamer en het zou 16 dollar per kamer zijn. Toen we wilden inchecken wilde ze ons paspoort houden, neeee zeiden wij, je mag een copie maken, maar wij willen ons paspoort terug. Er ontstond een hele discussie waarna wij besloten om niet te boeken, al was het op het laatst maar een principe kwestie. Bij Victor ging zijn bloed koken toen de receptionniste met voor haar idee een slim argument kwam om ons paspoort achter te laten: ' Laat mij jullie een verhaal vertellen. Vorig jaar waren hier mensen die niet hun paspoort achter lieten, en ze zijn hem kwijt geraakt'. Als je met zulke argumeten moet komen, hou dan liever je mond.
We besloten wat te gaan drinken en wij namen ook een noedelsoep. Len en Cor gingen te voet opzoek naar een nieuw hotel . Ze vonden een prima hotel voor 18 dollar per kamer met zwembad, happy hour en dicht bij het centrum. 's Avonds gingen we opzoek naar een leuk eettentje. We vonden een schitterend pand met een veel belovende menukaart. We hebben lekker gegeten alleen kwam de pindasaus die bij het gerecht van Len, Babette, Victor en Cor hoorde na de maaltijd, en de bediening was niet echt goed. En de koffie was zo sterk dat je er gelijk strak van stond.
Hier gingen we niet nog een keer eten!

De volgende dag gingen we voor het eerst het stadje in, helaas regende het pijpestelen, maar dat hield ons niet tegen. Het is een mooi, klein dorp met zo'n 122.000 inwoners. Het dorp staat bekend om de hoeveelheid klerenmakers, het zijn er ongeveer 600. Dus om de haverklap vragen ze of je in hun winkel komt kijken. Er hangen prachtige jurken, winterjassen en pakken en die kan je op maat laten maken. We hebben nog gekeken om dat te laten doen maar voor een t-shirt betaal je 25 dollar en ze hebben lang niet alle stoffen die ze in eerste instantie wel beloven. Dus toch maar niet gedaan.

De Thu Bon rivier loopt midden door het stadje heen richting de zee. Door de hevige regenval was hij al flink gestegen, nog zo'n 20cm en dan zou hij overstromen.
We liepen over de lokale markt. De touwen die de zeilen omhoog hielden waren gemaakt op vietnamese lengte, heel laag dus. Daar liepen ook dikke stralen water vanaf, wij probeerde die te ontwijken, maar werden toch nat. We hadden allemaal slippers aan omdat je midden door grote plassen moest lopen, wat een ervaring.
We hebben ook een specialiteit van deze regio gegeten, white rose. Dat is rijstdeeg met een gekruiden garnaal erin en frisse en zoete kruiden erbovenop, en ook gebakken uitjes. Je krijgt er een sausje bij, doorzichtige zoetzure saus. Echt heel lekker!

Zaterdag zijn we weer het stadje ingeweest, door de regen was de rivier buiten zijn oever getreden. Op veel stukken stond je tot je enkels in het water. We hebben weer over de markt gelopen en nu Bahn Bao gegeten, een soort broodje bapao alleen is deze deeg zoet door de kokosnoot en de vulling is verukkelijk, varkensvlees, groente (bonen en nog meer) en een kwartelei erin.

De volgende dag voor de zoveelste keer het stadje in, er is verder door de regen ook niet echt veel te doen. Tours boeken we niet want dat zou alleen maar tegen kunnen vallen door het slechte weer. Ik heb wel een nieuwe broek en tas gekocht J!
We gingen tegen de regen maar even in een cafe zitten.Het begon steeds harder te regen! Om een gegeven moment kwam het met bakken de hemel uit, zo hard heb ik het zelden zien regenen. We hebben nog even gewacht voordat we besloten om terug te lopen naar het hotel maar het zag ernaar uit dat het niet minder ging worden. Het was een hele tocht naar het hotel. We stonden tot halverwege onze kuiten in het water en het was al heel snel donker geworden dus je zag ook nog eens weinig. Ik schuiffelde door het water want anders klapte ik met mijn slipper water tegen mijn kont.

Dinsdag 8-11 kwam Len bij onze kamer om te zeggen dat ze naast het hotel aan het ontbijten waren omdat ons vaste tentje waar we elke dag ontbeten gesloten was door de overstroming. Nu was het water zelf tot in de straat van ons hotel. Vlak bij ons hotel was een rijstveld wat tot eergisteren nog 1.5 meter lager lag als de weg. Nu stroomde het water vanaf het rijstveld de weg op. Er stond ook een sommige plekken een flinke stroming, dus langzaam gecontroleerd verplaatsen.
We hadden op verschillende plekken bordjes gezien met jaartallen erop wat aangaf tot hoe hoog het water dat jaar had gestaan. Bij sommige jaren bijna 1.5 meter of hoger, dus ze waren we wat gewend. Maar toch verschrikkelijk om te zien. De jongeren hadden er wel lol in. Ze scheurden met hun scooters door de straten.
We hadden in het dorp gehoord dat ze de dijken gingen openen om het water weg te laten lopen maar dat de kans dan groot was dat de electriciteit zou uitvallen. Dat gebeurde 's avonds ook meerdere keren.
We besloten in het hotel te blijven!

Hoi An was een prachtig dorp waar we helaas weinig van hebben gezien. Ook de omgeving beloofde veel moois maar door het weer hebben we dat niet kunnen ontdekken. Jammer dat het weer zo tegen zat, maar we zitten dan ook in het regenseizoenL!

Morgen ochtend vertrekken we om 5.45 met de bus naar het vliegveld. Daar vertrekt om 8.00 ons vliegtuig naar Ho Chi Minh city. Daar verblijven we dan 3 dagen en vliegen 13-11 naar Maleisie.

Liefs, Victor en Yosta

P.S.
Bedankt voor de vele reacties op onze vorige verhalen!

Hanoi, Cat Ba (Halong Bay) en Hue..

Hallo lieve mensen,

Na onze eerste nacht in Hanoi besloten we naar een ander hostel te verhuizen. We vonden er een in dezelfde straat. Dit was ook een dorm (slaapzaal). Maar het hostel was beter want beneden was een bar waar je kon zitten, en tussen 19.00 en 20.00 gratis bier!

We zijn de stad ingeweest. Het is een super drukke stad met vervoersmiddel nummer 1, brommers, scooters en motors. Er waren ook veel bakkers en franse tentjes. In een klein steegje gingen we zitten achter een laag keukentje waar ze noedelsoep en rijst met groente en vlees bereiden. Victor en hadden noedelssoep besteld, verukkelijk!! Vooral de plek waar we zaten maakte het heel bijzonder. Ondanks de rondlopende kakkerlakken en gigantische ratten!

's Avonds hebben we praktisch naast ons hostel gegeten. Voor minder als 8 euro vruchtenshake, heineken biertje, nem (loemipa's) en noedels met groente.
Daarna lekker aan zuip in onze bar! Voor 40.000 (1,50) kreeg je 2 wodka redbull. De avond was super gezellig. Het was ook onze laatste avond met z'n zessen omdat wij zaterdag de 21^ste naar Halong Bai zouden gaan. Cor en Babette hadden besloten om niet mee te gaan want zij wilde hoppend naar Hoi An. Wij zouden hen in de loop van die volgende week weer treffen.

Zaterdag gingen wij met een tour naar Halong Bai. We moesten eerst een flink stuk rijden, bijna 4 uur. Daarna gingen we op een boot. De tourguide was een super irritante gast. Voordat we de boot op gingen moesten we een formulier invullen met onze naam, geboortejaar en land van herkomst. Het stond er alleen in het Vietnamees op dus begrepen we het eerst niet(terwijl al zijn klanten westerse toeristen waren). Hij zuchte heel diep was geirriteerd en zei dat hij het al had uitgelegt. Ik werd kwaad en zei dat hij beter een stap achteruit kon doen en ons met rust moest laten. Jezus wat een sukkel. Gelukkig hoefde we alleen een paar uur op de boot met hem en hadden we verder niks met hem te maken.

De lunche op de boot zat inbegrepen bij de tour. De rijst was klef, de vis smaakte naar grond, en de tofou kwam je bijna niet doorheen.
We gingen ook een grot bekijken. Heel uniek met nog 300 andere mensen en groene, blauwe en rode verlichting op de berg. Niks voor ons!

Om 19.00 kwamen we aan wal. We moesten nog een stuk met de bus voordat we bij Cat Ba City waren. Daar hebben we het eerste hotel gepakt. We hadden een 4 persoonskamer voor 2 euro per nacht per persoon, heel goedkoop en een prima hotel.

Het stadje is klein en het was duidelijk laag seizoen (stel je Salou voor in de winter).
Dus we konden extra genieten van de prachtige omgeving.

De volgende ochtend gingen we opzoek naar een mooiere slaapplek. We zijn naar het strand gelopen waar je bamboehutjes kon huren voor 10 dollar. Toen we daar waren werd net het laatste hutje verhuurd, jammer. We gingen bij de receptie vragen wanneer er weer een hutje beschikbaar zou zijn.
Er zat een bijdehandte, uitdagende jongen bij die ons duidelijk in de zeik nam. Len en Victor waren erg boos, ze gingen bijna slaan. Ze zeiden dat we de volgende dag maar terug moesten komen want dan zou er wel een hutje zijn. Maar we vertrouwde het niet want ze bleven heel onduidelijk.

We besloten scooters te gaan huren en rond het eiland te gaan rijden om te kijken of er een andere hutjes aan het strand waren of mooiere plekken om te overnachten.

We kwamen langs een resort, oeeeh dat is wel heel aantrekkelijk! Maar er was ook nog een andere resort. We hebben prijzen, kamers, zwembaden en gastvrijheid naast elkaar gelegt en hebben uiteindelijk voor het sunset resort gekozen. Het was een aanbieding voor 192,- dollar voor 2 nachten en 3 dagen. Daarbij zat twee keer ontbijt, en een keer avond eten.
Het is prachtig aangelegd met palmbomen en uitzicht over de Zuid Chinese zee, een prive strand, zwembad en bar. De kamer is super luxe. Een twee en een half persoonsbed, tv met engels kanalen en een heerlijke douche. Af en toe moet je jezelf gewoon even verwennen - alsof we dat nog niet genoeg doen ;). We boekten voor de volgende dag.

Zondag 23 oktober hadden we met het Resort afgesproken dat ze ons om 9.00 op zouden komen halen bij ons hotel. We zaten al om 8.40 in de hal beneden. Het werd later en later en om 9.30 waren ze er nog steeds niet. Heel vervelend en helemaal omdat je zoveel geld betaald voor echte luxe. We hebben de eigenaar van ons hotel laten bellen en binnen 10 minuten stond er een auto voor.
Toen we gingen inchecken heb ik er wat van gezegt. De jongeman verzon naar mijn mening een smoes dat de auto kapot was. En echt gastvrij kwam hij ook niet over, jammer want dat mag je toch wel verwachten. Ik vond het moeilijk om me hierover heen te zetten, maar Victor vond dat ik nu maar gewoon moest gaan genieten.

Na ons welkoms drankje hebben we de tassen in de kamer gezet en zijn we gelijk gaan zwemmen. Ow heerlijk, hier waren we echt aan toen, en het is elke euro waard. We hebben een heerlijk broodje tonijn gegeten en een limoen drankje erbij, wat een kwaliteit. De rest van de dag gerelaxed bij het zwembad.
's Avonds een pittige salade, spare ribs, rijst en nog meer lekkers gegeten, en dit diner zat bij de aanbieding.

We hebben heerlijk geslapen. Wat een ontzettend lekker bed. Ik werd wonder boven wonder wakker voor de wekker. Het ontbijt werd geserveerd tot 9.00. Het was een lopend buffet met fruit, verse sapjes, pannekoeken, broodjes die je kon roosteren, donuts, cakejes en nog veel meer.
We hebben ons tonnetje rond gegeten. De rest van de dag heerlijk gerelaxed bij het zwembad. We hadden een stuitelbal gevonden en een volleybal gekocht dus we vermaakte ons kostelijk! Af en toe een duik in de warme zee en een drankje met uitzicht op het prachtige strand. En we waren praktisch de enige in het resort.

De hele dag waren Victor en Len een beetje aan het zeuren dat ze graag wilde verlengen in het resort. In eerste instantie vond ik dat overdreven, we waren toch nog lekker aan het genieten.
Ze hebben ons uiteindelijk weten over te halen om nog een keer de aanbieding te nemen. Dus weer twee nachten erbij.

De volgende twee dagen hebben we precies hetzelfde gedaan als de dagen ervoor. Heerlijk ontbeten, gerelaxed bij het zwembad en 's avonds lekker gedineert.

Het resort bood ook excusies aan, ook naar het nationale park op Cat Ba. Het kosten 32 dollar per persoon. Best prijzig maar we verwachten dan ook weer een super tour.

We boekten die voor de volgende dag. En zij regelden dat wij bij ons nieuwe hotel (nog een keer bijboeken wordt wel erg duur) werden opgehaald.

Vrijdag 28 oktober zijn we rond 16.00 naar ons hotel gebracht waar we ook verbleven voor ons luxe tripje. De eigenaar zat op het stoepje en zwaaide vrolijk naar ons, prettig zo'n warm welkom. We hebben een tweepersoons kamer met uitzicht op zee. Dit hotel is ook prima, en je betaal maar 8 dollar per stel. Dat zijn toch wel andere prijzen. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten bij de bamboe. Een restaurant wat aangeprezen staat door de lonley planet. De bediening is super vriendelijk en de eigenaar spreekt goed engels, hij deed ons denken aan Jack Sparrow (een piraat).

Bij ons nieuwe hotel hebben we ook ons trip naar Hue geregeld voor zaterdag 29 oktober. Een boottocht, busritje en dan een nachtbus naar Hue voor zo'n 28,- euro p.p.

29 oktober zijn we naar het nationale park geweest. 's Ochtends werden we om 7.45 geroepen dat we om 8.00 klaar moesten staan bij een hotel verderop in de straat. We gingen met de lokale bus, onze gids zat ook al bij ons in de bus. Onze wandeling was 15 km. Het eerste stuk wat we hebben gelopen was ongeveer 5 km naar het frog lake. En was een prachtige tocht.

De gids zei tegen mij dat ik geluk had met mijn vriendje, ' pretty man, you have'. We denken dat hij homo was. Maar dat idee hebben we wel van meer Vietnamese. De mannen zijn heel lichamelijk met elkaar, ze lopen hand in hand of gearmd. Dat zijn we toch niet gewend van hertro mannen in het westen.

We waren nog geen 10 minuten onderweg toen onze gids ons wees op een gigantische spin die hoog boven ons in zijn web hing. Heel vies en eng. De paden waarover we liepen waren goed en we genoten van de wandeling. We zagen eekhoorns in de bomen en heel veel kleine kikkertjes. Ook zat en een dikkere kikker op een blad in de boom. De gids zei dat het bijzonder was dat we die hadden gezien.

Ik was erg om mijn hoede vanwege de spinnen en al het andere ongedierte wat zich eventueel over mijn lichaam aan het verplaatsen was. Bij elke kriebel raakte ik licht in paniek. Op een gegeven moment gingen we door rietvelden zo hoog als onze zelf. Het was dicht begroeit, ik wilde er niet over nadenken wat er allemaal in zat dus liep snel door met mijn armen voor mijn gezicht. Toen we eruit kwamen draaide ik een rondje en wilde dat iemand controleerde of er iets op mij zat, gelukkig zat er niks. We kwamen bij een leegstaand pand op hoge palen. Het werd vroeger gebruikt voor vietnamese militairen. Onder de palen waren weer allelei ongedierte, waaronder weer zo'n vieze vieze spin. Het frog lake was niet heel bijzonder, gewoon een moeras. En we zagen hier geen kikkers. We hielden even pauze en onze gids zei dat we nog anderhalf uur moesten lopen voordat we bij het dorp zouden komen.

Na onze korte pauze werd onze wandeling meer een klimtocht. We moesten stijle rotswanden op klimmen, het zweet gutste van ons lichaam en je begon het goed te voelen in je billen en bovenbenen. Na elke klim stopte we even om op adem te komen. We hebben 4 keer zo'n rotswand beklomen, en we waren er toen ook wel echt klaar mee. Het dalen was ook niet gemakkelijk. Het waren puntige rotsen en je kon makkelijk uitglijden. Maar dit was tenminsten we een echte hike en je was midden in de jungle.

Eenmaal bij het dorp aangekomen kregen we een lunch. Heerlijke rijst, aardappelen met tomaat, garnalen en gesuikerd pinda's. Daar knapt een mens van op. Daar waren schitternde honden, maar ook twee baby katjes, ik denk van een week of 4 oud, schattig!!!

Toen nog het laatste stuk van onze wandeling, 5 kilometer maar over een geasfalterde weg. We zagen gigantische wandelende takken ze waren zeker 20 cm lang. Eindelijk kwamen we bij onze boot. Een prive boot. We konden als we wilden ook nog zwemmen maar het was erg fris en de zon scheen niet. Dus we vaarden rechtstreeks naar de Cat Ba haven. Het was een prachtige boottocht door Halong Bay. Je hoorde de zee tegen de boot klotsen en we vaarden dicht langs de rotsen. Geen andere toerist te bekennen.

Om 16.30 kwamen we aan bij onze haven. We bedankten onze gids hartelijk en zijn toen gesloopt naar onze kamer gegaan. Het was een super hike en een fantastische dag, en voor Victor en mij de eerste keer in de jungle.

Zaterdag 29 oktober vertrokken we om 13.00 richting een andere haven op de westkust van Cat Ba eiland. Om 14.00 op de snelboot naar het vaste land. Daar weer een bus in naar het busstation van Haiphong. In Haiphong moesten we 3 uur wachten voordat onze nachtbus richting Hue zou gaan.
Naast het busstation zat een cafe en een tentje waar je rijst met groente kon eten.
Om 18.30 vertrok onze bus. We hadden vier bedden naast elkaar helemaal achterin de bus, Victor lag in eerste instantie naast een leeg bed. Het was eenzelfde soort bus als van China naar Vietnam.
De rit verliep heel hobbelig, we werden regelmatig door een diepe kuil gelanceerd. We waren al meerdere uren onderweg toen de bus stopte om nieuwe passagiers binnen te laten. Er kwam een kleine jongen vietnamees naast Victor liggen. Dit was opzich geen probleem, maar hij werd in zijn slaap nogal bewegelijk. Victor had een beginnende oorontsteking van al het zwemmen, kon bijna niet slapen, toen hij eindelijk sliep, werd hij wakker van een elleboog in zijn rug en een been over zich heen. Victor moest hem een duw geven voordat hij zich omdraaide. Leuk, dat contact met de lokale bevolking!

Ons was gezegt dat de busrit zou duren tot de volgende ochtend 6.30. Uiteindelijk kwamen we gesloopt, moe, vies en chagrijnig om 12.00 de bus uit! Maar we waren veilig in Hue aangekomen.
Cor en Babette waren al een aantal dagen in Hue. We hebben het adres van hun hotel gekregen en stapte in de taxi. 20 minuten later waren ingecheckt en geinstaleerd in onze kamer.
Erg gezellig om Cor en Babette weer te zien en onze verhalen uit te wisselen.

Victor zijn oorpijn nam toe, dus besloten wij rustig aan te doen. Na een goede dag rust en goed slapen zakte het gelukkig weg. We zijn er opgelucht dat we niet naar een dokter hoeven.

Hue heeft vast veel meer te bieden dan dat wij hebben gezien, maar de rust was nodig en Hoi An spreekt ons meer aan. Daar vertrekken we morgen naartoe.

Bedankt voor het lezen,
en wel reageren he;)!

Liefs, Victor en Yosta

Van Yangshuo naar Hanoi, Vietnam!!

Gooooodmorning Vietnaaam!!!!!

Maandag de 17e vertrokken we uit Yangshuo. De dag ervoor hadden we weer scooters gehuurd om te gaan zwemmen. De eerste dag dat we daar zwommen waarschuwde een chinees meisje ons dat we onze tassen bij ons moesten houden en erg goed moest uikijken voor overvallers, nooit met z'n allen tegelijk het water in. Beetje overdreven dachten we toen, op zo'n mooie, rustige plek verwacht je dat niet zo snel... Maar de laatste dag hebben we gezien dat het niet overdreven was. We lagen lekker aan het water, toen we ineneens geschreeuw hoorden. Het kwam van verderop, een andere zwemplek waar een paar toeristen waren gaan liggen (waarschijnlijk omdat wij dit strandje in beslag namen). Toen zagen we een chinees met 2 tassen via de brug de rivier oversteken, achtervolgd door een hysterisch meisje in bikini, en een langere gozer, ook schreeuwend. De chinees was sneller, hij had die brug waarschijnlijk vaker met haast over moeten steken...En kwartiertje later kwam dat stel (een broer en zus uit Canada) helemaal aangedaan ons strandje oplopen, hun huurfietsen stonden daar nog. Ze waren alles kwijt: camera's, geld, creditcards, paspoorten, vliegtickets...!!! ze zouden die avond terugvliegen, dit was hun laatste duik van de reis. De dief had toegeslaan op het moment dat het meisje het water uitstapte, en de jongen het water indook. Het meisje zat helemaal onder de krassen en liep mank, ze had alles gegeven maar die chinees was de rijstvelden ingedoken en niet meer in te halen. We boden onze hulp aan. Cor en ik gaven die arme mensen en lift (op de scootert!!) naar het nabijgelegen hotel waar ze hun ambassade zouden bellen...verschrikkelijk. We waren er alle 6 erg van geschrokken. Het heeft zeker een uur geduurd voordat de eerste flauwe gap weer werd gemaakt. Voor hetzelfde geldt waren het onze tassen die verdwenen waren. Het was daar zo rustig en relaxed dat we zelf ook niet meer zo op onze tassen letten...vanaf nu weer wel dus. Want naar huis willen we nog niet, en helemaal niet op die manier...

Voor 12:00 moesten we uitchecken, dus dat deden we netjes. Aangezien de bus van Guilin naar de grens pas om 23:30 vertrok, kozen we ervoor lekker in yangshuo te blijven hangen. Lekker op het terras van ons hotel spelltejes spelen, wat drinken...etc. Yosta en ik hebben een doos (van 11kg!!) met spullen naar huis gestuurd; overbodige dingen als truien, dikke vesten, lange broeken, thermokleding...mwahahahahahaaaaa!! allemaal niet meer noduuuug!!! Maar ook wat souvenirs...het gaat allemaal per boot, we zijn benieuwd hoe lang het gaat duren.

We aten een laatste keer bij de Claypot (een heerlijk tentje met tafels en houten krukjes waar je een bak rijst kreeg en zelf 4 ingredienten kon uitkiezen die dan gewokt werden, ook de dumplings waren daar heerlijk, met zijn 2en waren we nooit meer dan 5euro kwijt, met drinken erbij!!), vervolgens een laatste Mojito (voor de mannen) en bananen-oreo shake (voor de dames) bij Kelly's, om rond 19:00 de bus te pakken naar Guilin. Daar begon onze lange, vermoeiende reis. Om 20:30 kwamen we aan in Guilin. We hadden om 23:00 een afspraak met een ene Jack (zou je niet verwachten) die ons op de bus naar de grens zou zetten. Hij was netjes op tijd. Hij had haast: 'quickly! quickly! the bus is on the highway!!'. Wat!? Nu bleek dat een vriend van hem ons naar de snelweg ging brengen waar we op onze bus zouden stappen...vreemd maar we hadden weinig keus. Ze waren vriendelijk en bleken goed te vertrouwen. Onze chauffeur was een bijzondere. We wisten al dat de toeter hier veel en soms wat overdreven werd gebruikt. Nou hij sloeg alles!! bij hem was het een soort tik ofzo! Ongelooflijk! Om de tien meter toeterde hij. Ookal was er niets aan de hand!! Niet te filmen...nou eigenlijk wel....we hebben het gefilmd. Na een rit van een kwartier stopte hij ineens langs de autoweg en moesten we uitstappen. We geloofden er niks van. Auto's, vrachtwagens, en bussen sjeesden voorbij. Na een poosje stopte een grote touringbus. De onze. We gooiden onze baggage in de baggageruimte en stapten in. In eerste instantie schrokken we nogal. We wisten niet wat we moesten verwachten van een slaapbus. Het was erg krap en klein. Er waren 3 rijen stapelbedden. Nou, bedden...je lag/zat half en je kon je benen kwijt onder het bed voor je. Als je eenmaal lag viel het reuze mee. We lagen verspreid door de bus, maar het was laat en gingen toch slapen. Iedereen heeft wel een beetje geslapen, maar je werd vaak wakker door stops, in-uitstappende mensen, en rokende of rochelende chinezen (ranzig volk). Rond 07:30 de volgende dag kwamen we aan bij de friendship pass (dachten we) de meest gebruikte grensovergang tussen China en Vietnam. Het verbindt Yougi Guan (China) met Huu Nhgi Quan (Vietnam) en is de grensovergang waar je de meeste buitenlanders zult vinden. We waren nog op het bussatation van Yougi Guan. Meteen kwamen golfkarretjes aanrijden die een lift naar grens aanboden. Bijna al ons chinees geld was op (erg slim). De chauffeur vroeg 20Yuan (2,50 euro) maar dat hadden we niet eens meer. We gaven alles wat we nog hadden +/- 6 Yuan; daar deed hij het voor. Hij bracht ons naar de grens. Daar troffen we een rivier (de grens) met aan beide kanten een groot diplomatisch gebouw (de ene had een chinese, de andere een vietnamese vlag) verbonden door een brug. Ik kon me niet herinneren ooit gelezen te hebben dat de friendship pass er zo uitzag, en we dachten andere toeristen te zien, maar we waren toch echt de enige... Maar goed, het zal wel goed zijn. Om 08:00 ging de grens open. Een gekkehuis!! Een stoet chinezen en vietnamezen stormden het gebouw in alsof hun leven er vanaf hing. Wij sjokten er achterna. Nu bleek dat je een kaartje moest kopen om de brug over te steken. We zijn toch niet in de Efteling?? Dat geld hadden we niet: 10yuan per kaartje. Al onze laatste centen hadden we aan de man van het golfkarretje gegeven. Wat nu? We moesten toch echt de grens over. Onze china visum was al 8 uur verlopen. De kaartenevrkoopster begon de mensen achter ons al te helpen toen ineens een chinese jonge dame aan kwam lopen die al onze kaarten kocht!! 60 yuan is 8 euro; veel voor de gemiddelde chinees. Onvoorstelbaar. We waren gigantisch dankbaar. Waar kwam zij ineens vandaan? We lieten onze kaarten stempelen en liepen naar de chinese douane. Spannend, want zoals ik al zei was onze visum 8 uur over tijd. Als ze zouden willen, zouden ze moeilijk kunnen doen! Len ging als eerste. De douaniere zag dat we al 8 uur illegaal in China waren en riep er een collega bij. Die keek er ook naar, twijfelde even, en maakte - tot onze opluchting - een instemmend gebaar. Stempel erop en doorlopen. We kwamen er alle 6 door. Vervolgens moesten we onze tassen door een x-ray apparaat halen. Er werd niets gezegd, we werden niet gefouilleerd. Nu de brug over. Erg bijzonder. Er liep van alles. Zelfs iemand met een motorkap op zijn rug! Sowieso was het bijzonder om de friedship pass (dachten we) over te steken. Wij kunnen zeggen dat we van China naar Vietnam hebben gelopen, met bepakking!! Aan de vietnamese kant ging het soepel. De rij voor toeristen was kort. De douanier vroeg naar mijn beroep. ‘Unemployed' is de waarheid, maar ik wist niet of ze daar blij mee zouden zijn dus antwoorde ik: ‘nurse'. ‘ Really??' antwoorde de douanier die zich moest inhouden om mij niet recht in mijn gezicht uit te lachen...het is in deze landen blijkbaar een beetje gay als je verpleegkundige bent...Maar goed we kregen allemaal onze stempel, moesten nog een paar keer onze paspoorten laten zien...we waren in Vietnam! In Huu Nghi Quan (dachten we). Even de lonely planet erbij pakken om te kijken waar we de bus naar Hanoi konden halen...iets leek niet te kloppen... Het vietnamese schrift is gewoon met letters, met allerlei accenten, streepjes en dingetjes weliswaar, maar je kunt er meer uit halen als uit chinese tekens. Op het grote gebouw stond van alles maar niets leek op Huu Nghi Quan, waar we dachten te zijn. Daarbij zou dit de - door toeristen - meest gebruikte grensovergang moeten zijn. Maar we zagen geen andere toeristen. Na nog en keer goed kijken, bleek dat we op een heel andere plek de grens over waren gegaan! Niet de friendship pass, maar 300/400km. zuidelijker bij Dongxing/Mong Cai, aan de kust!!. Mong Cai zagen we inderdaad staan op het grote gebouw!!! Ongelooflijk. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? maar goed , we zijn goed en veilig de grens over gekomen. Alleen word het nu wat lastiger om een bus naar Hanoi te vinden. Maar ook dat viel reuze mee. We konden meteen pinnen: 5.000.000dong (174 euro). Met handen en voeten maakten we aan een taxichauffeur duidelijk waar we heen wilden. Hij bracht ons naar het busstation. Aldaar werden we haast een bus ingetrokken. ‘Hanoi' stond erop. 200.000 p.p (+/- 8 euro), ik vroeg hoe lang het zou duren, hij stak 5 vingers op: 5 uur dus, prima! We zouden om 13:00 aankomen. Geweldig. Het busje was in goede staat, een beetje overdreven ingericht (paarsfluwen gordijnen, housemuziek..), maar prima. Hij ging al snel rijden. We kwamen er wel snel achter dat hij vaak zou stoppen. Geen haltes, maar gewoon langs de weg waar mensen wuifden, soms stapte een van de buslieden zelfs uit om op zoek te gaan naar potentiele passagiers...maar goed die jongen had gezegd 5 uur, dus laat ze maar lekker stoppen. Iedereen was nog erg gaar van de vermoeiende nacht in de bus dus we hebben allemaal wel een beetje geslapen. Rond 13:00 reden we een stadje in, maar we waren nog aan de kust. In de verte zagen we prachtige rotsformaties in het water: Halong Bay. Schitterend! Maar Halong Bay zou halverwege zijn en het was al 13:00. We begrepen dat de busreis dus veel langer zou duren als verwacht. Uiteindelijk kwamen we pas om 18:00 aan in Hanoi. Een busreis van 10 uur ipv 5. Waarschijnlijk betekenden de 5 vingers dat we om 5 uur aan zouden komen ofzo... De busreis was erg zwaar bevallen. Niet alleen door de lange duur, de harde stoelen en de weinig ruimte. Maar vooral door 2 vietnamese vrouwen die wagenziek waren en uren lang achter elkaar door aan het kotsen waren, plastic zakken vol!!! We hoopten dat vietnamezen minder vies zouden zijn dan de chinezen, nou dat viel effe tegen!! In Hanoi was het al donker (erg vroeg dus). We pakten een taxi naar een wijk waar veel hotels zouden zijn. We gingen in 2 taxi's (altijd even spannend) en spraken af bij een Kathedraal. Erg bijzonder zo'n Kathedraal in de hoofdstad van Vietnam. De fransen hebben veel sporen achtergelaten. 8% van Vietnam is katholiek, hier vind je, na de fillipijnen, de meeste katholieken van Azie. Ook alle huizen doen allemaal erg Frans aan. Erg mooi (we plaatsen wel wat foto's). We vonden vrij snel een goedkoop hostel. We hadden geen zin meer om lang te zoeken dus waren snel tevreden. De wijk ziet er erg levendig uit. Beneden konden we bier halen...Na een reis van 24 uur smaken ze erg lekker!!!!

Chengdu, Gullin en Yangshuo

Hallo lieve mensen,

Weer een mooi verhaal uit het verre China..

Onze laatste twee dagen in Chengdu waren nog erg bijzonder. Zondag 1 oktober zijn we naar het people-park geweest. En het was een mensenpark.. In het park liepen zeker een paar duizend man.
Het was erg mooi aangelegd, en je liep tussen de groene paden en over bruggetjes over het water.
In het park hingen advertenties van ouders die hun zoon aanprezen. Victor herkende dit uit een aflevering van 3 op reis. Ons chinees is nog altijd erg matig (haha), maar op de advertenties stond hun geboortejaar en lengte, en ook de wensen die zij hadden.. Grappig! Maar het zal wel werken.

Het park wordt voor allelei activiteiten gebruikt, spelletjes, badminton en er wordt veel gedanst.
Op een gegeven moment gingen wij kijken hoe er gedanst werd op house muziek. Er kwam een man van de dansvloer af en vroeg aan Len en Victor of ze ook wilde komen dansen. Nee bedankt!
Hij liep weg en kwam terug met een pak papieren. Daar stonden allemaal dingen in het engels en nederlands opgeschreven. Er stond: 'Waarom zijn Nederlanders zo lang?'. ' Omdat ze anders verdrinken'. Haha..
Doordat die man dat ons liet lezen verzamelde zich een steeds groter groep mensen om ons heen. Ik denk wel 100 man. Ze wilde met ons op de foto. Leuk, maar ook heel apart.
Hoewel ze ons nog redelijk de ruimte gaven was het toch erg benauwend. Overal waar je keek keken mensen ons aan.
Er was ook een oudere man die met Babette en mij op de foto wilde. Hij hield ook onze hand vast. Van een chinees meisje begrepen we dat hij ons heel mooi vond!!
Dit hadden we nog nooit meegemaakt, bizar.

's Avonds hebben we in het hostel de beste gebakken banaan ooit gegeten, geserveerd met honing ,lekker!!

Maandag reisde we verder naar Guilin. Naar deze regio van China had Victor erg uitgekeken. Hier zit je namelijk midden in het karst-gebergte. Dezelfde soort bergen die ook in Halong-Bai zijn (Vietnam).
Onze trein vertrok om 15.00.

Treinreizen was ons tot nu toe super goed bevallen, oke kleine ruimte en rochelende chineese. Maar deze trein, gatverdamme! Smerig, vies, plakkerig, ranzig bah bah bah!! Hoe kunnen ze, vieze vieze chinezen! Victor heeft alle handvaten in onze coupe met schoonmaakdoekjes afgenomen, dat is in ieder geval iets..
Wij zaten met Len en Michelle in een coupe. Cor en Babette met een chinees koppel. Zij gingen 1 week op vakantie in Gulin. Hun enige vakantie want ze hebben hier gemiddeld 7 vakantiedagen per jaar, ja per jaar!! Onvoorstelbaar.Dan wordt je even extra bewust hoe blij je mag zijn dat je een Nederlander bent. En dan ook nog eens een die zich kan permiteren om een half jaar niet te werken en de wereld rond kan reizen.

We kwamen om 17.30 aan op het station. Twee meisjes van ons hostel kwamen ons op halen. Een van hen had zo'n hoge stem dat het wel leek of ze helium had gebruikt.
Ze wilde taxi's aanhouden maar die wilde ons niet meenemen omdat we te veel bagage hadden. We zijn dus met de locale bus gegaan. Alle bussen hier zijn dubbeldekkers. Wij gingen bovenin zitten maar een paar van ons moesten staan met ingetrokken nek. Want het plafon is te laag.

In het hostel hadden we twee driepersoonskamers. Een jongens en meiden kamer. Heerlijk uitgeslapen.
Na het ontbijt gingen we met z'n alle koffie drinken in de lobby. We hebben Guilin een beetje bekeken maar het regende de tweede dag.

Donderdag 6 oktober zijn we met de bus naar Yangshuo vertrokken. Een klein toeristiesdorpje met +/- 75.000 inwoners. Dit ritje duurde maar 1 uur, fijn zo'n korte reisdag. Bij aankomst regende het pijpestelen, allemaal onze poncho's aan en lopen maar. Bij het eerste restaurant zijn we gaan zitten.
De heren gingen opzoek naar een hostel of hotel. Ze kwamen enthousiast terug want ze hadden een hotel gevonden met privekamer, balkon en een schitterend uitzicht op het stadje en de bergen.
En ze hadden niet gelogen. We hebben voor 5 nachten geboekt.
's Avonds hebben we westers gegeten, hamburger met frietjes heerlijk!! Daarna lekker rond gelopen en gingen we wat drinken bij Kelly's, een super leuke bar en ze serveerde ook moijito's.
We hadden ons tentje weer gevonden!

Ow ow ow, wat hebben we lekker geslapen, heerlijk weer een keer een prive kamer. Vandaag gingen we opzoek naar een PSB (politiebureau). Dat kwam omdat Victor erachter kwam dat ons visum voor China 17 oktober eindigd, maar ons visum voor Vietnam is pas voor 18 oktober. Veel paniek dus!!
Voordat we bij het politiebureau kwamen liepen we langs een toeristeninformatiepunt. En er stonden ook dingen over visums. Wij hebben daar ons probleem voorgelegd, die man begon te lachen en zei dat het geen enkel probleem was. Want als je de 17^de vertrek naar Vietnam om dan de volgende dag daar aan te komen er niks aan de hand was. Het enige wat er in het ergste geval zou kunnen gebeuren is als de politie je de 18^de controleerd je een boete kan krijgen van 500 yuan p.p. Maar die kans was nihiel zei hij. Pff, er viel een last van ons af maar we wilde het voor de zekerheid ook nog bij de officele instanties checken. Toen we aankwamen bij het politiebureau sprak die agent apart engels. Na 15 minuten proberen gaf de agent het op want ze begreep niet wat wij wilde. We hebben besloten de man van het toeristenbureau te geloven en ons visum te laten zoals hij is.

Zaterdag gingen we een hike-tour van 25km langs de Li-Rivier doen. Dit stond hoogaangeschreven door de lonely planet. We moesten een bus pakken. Toen we aankwamen stonden er al 20 vrouwen om de bus heen die allelei spullen wilde verkopen. En ze drongen zich gigantisch op, heel vervelend.
Ook stonden er locale gidsen, die willen dan mee gaan voor geld natuurlijk. Maar wij willen gewoon zelf wandelen, laat ons met rust.
Om de hike te kunnen doen moet je 3 keer de rivier oversteken met een bamboe boot. In de lonely planet stond dat dat ongeveer 4 yuan p.p per keer zou kosten.
Wij liepen naar een man toe die bij zo'n boot stond om te vragen of hij ons naar de overkant kon brengen. Oke maar dan voor 20 yuan p.p. Belachelijk, en nee! Len en Victor gingen kijken of er nog andere mogelijkheden waren om de rivier over te steken, maar helaas.
En alle schippers hadden natuurlijk dezelfde prijs. We hadden geen keus dus toch maar voor 20 yuan. Toen we eenmaal op het bootje zaten vertrokken we niet. De boten mochten pas om 12.30 gaan varen, er stond zelfs een agent op de kant toezicht te houden. Dus we moesten nog driekwartier wachten. Opzich geen probleem maar de laatste bus terug naar Yangshuo zou om 18.00 gaan en we moesten ook nog 25km lopen.
Er verzamelde zich steeds meer boter achter ons, minstens 50 bamboe boten. Wat een toeristenkermis.
Toen we bijna gingen mochten we ineens niet meer met z'n zessen op 1 boot. Dus we zouden in 2 etappes gebracht worden.. We waren eindelijk aan de overkant.
We hadden nog geen kilometer gelopen toen we weer aan boord moesten om opnieuw te gaan varen. Oke prima, alleen wilde ze weer 20 yuan p.p. Terwijl alle andere boten sowieso al veel verder aan het varen waren. Wij weigerde natuurlijk om dat weer te betalen, we hadden potverdomme pas 3 minuten op die boot gezeten. Na lang discusseren besloten we gewoon te gaan lopen en zij konden lekker de ..... krijgen. Die vrouw van de boot bleef nog een stuk achter ons aan lopen maar nadat we haar een paar keer hadden weggestuurd gaf ze gelukkig op. Nadat we ongeveer 45 minuten hadden gelopen moesten we toch echt de rivier over. Gelukkig was er een oudere man die daar zat en kon hij ons overbrengen.
De hike was ook niet bepaald wat we er van verwacht hadden. We liepen over een betonnenrand langs de rivier waar alle bootje overgingen. Dus niks rustige natuur of mooi bergpadjes.
Het was inmiddels 14.30 en we hadden nog geen 5 km gelopen. We besloten een bootje aan te houden zodat we rechtstreek naar Xinping gebracht konden worden. En dan vanuit daar een bus te pakken naar Yangshuo. Gelukkig stopte er een bootje. We konden voor 40 yuan p.p. gebracht worden. Het was een prachtige tocht, nu konden we pas echt genieten van de omgeving. Mooi bergen, prachtige bamboebossen en je ging langs kleine dorpjes. Na een klein uurtje stapte we uit. We waren er, dachten we. Weer genaait want we moesten nog een gigantisch eind lopen, ook prachtig maar 3 keer op een dag geflasht worden gaat wel ten kosten van je humeur. Het dagje wandelen koste ons uiteindelijk 25 euro!
Toen we uiteindelijk weer bij ons hotel waren hebben Victor en ik besloten van af nu zelf naar dingen toe te gaan en niet meer mee te gaan naar toeristenattraties!

Zondag wilde we fietsen gaan huren en een mooie zwemplek gaan zoeken. Maar Len zag ook scooters staan, we gingen dus niet meer fietsen. We huurde 3 scooters en gaan met die banaan. Het verkeer op de hoofdwegen is een gekkehuis, fietsen, scooters, auto's en vrachtwagens kriskras door elkaar. En als teken dat je eraan komt toeter je! Victor moest wel even wennen maar had de smaak snel te pakken.
Heerlijk getourt en de omgeving bekeken. Soms passerde we toeristen die in de gloeiend hete zon aan het ploeteren waren om een berg op te komen en wij crosste er zo lang, heerlijk!

Onze zwemplek was fantastisch, midden tussen de bergen en het water was heerlijk.
Victor dook er als eerste in en daarna ik. Oww hier hadden we weken naar uitgekeken.
Lekker zwemmen! De hele middag gezwommen en in de zon gelegen.
's Avonds hebben we bij Kelly's gegeten. Rijst met beef en currie, heerlijk! En als toetje een moijito of bananen-oreo (koekje) shake.



Maandag hebben we weer scooters gehuurd. Eerst weer door de prachtige natuur gereden en als beloning lekker zwemmen. Vlak bij onze zwemplek zat een hostel de giggling tree, het is van nederlandse eigenaren. En met nederlandse gerechten op de menu kaart. Na het zwemmen hebben we een cordon bleu met patatje oorlog gegeten, VERUKKELIJK!!!
(Het chinese eten is echt fantastisch, ik weet dat ik dat wat weinig benoem maar we eten maar zelden westers en daarom beschrijf ik dat zoJ)

's Avonds gingen Len, Michelle, Cor en Babette naar een licht en dansshow. Victor en ik gingen op souveniersjacht.

We hadden besloten langer in Yangshuo te blijven. Want het ligt maar een uur van Gulin af en vanuit daar vertrek dinsdag de 17^de onze bus naar Vietnam. We gingen wel verkassen naar een goedkoper hotel. Dus tassen ingepakt, 3 minuten lopen, tassen weer uitgepakt.

Het weer werd helaas wat minder, regen en bewolkt. Niet koud maar heel benauwd en vochtig.
We hebben dus lekker geluierd en rustig aan gedaan, alsof we het anders druk hebben.
Victor en ik hebben ons lekker getracteerd op heerlijk eten, zowel bruch als diner.

Gisteren was Victor jarig, en uitgerekend op die dag was Kelly's dicht. We besloten het vandaag te vieren. Vandaag hebben we ook weer scooters gehuurd. Het was eindelijk weer wat beter weer. We hebben nog meer van de omgeving gezien. Dat is wel lekker aan een scooter, je komt veel verder als met een fiets. Weer lekker gezwommen en daarna hebben we bij Kelly's gegeten en gedronken.
We hebben ook voor hem gezongen en de eigenaresse kwam even later met een soort cake met een kaarsje erin en zongen we happy birthday. Ontzettend leuk van haar, maar we zijn inmiddels ook wel vaste gastenJ!

We blijven nog tot maandagochtend in Yangshuo. We gaan waarschijnlijk nog wel een dagje de scooter pakken en verder lekker relaxen. maandagavond om 23.30 hebben we de bus naar Vietnam.
Het is een slaapbus en we komen om 7.00 aan bij de grens van Vietnam. Daar moeten we dan een vietnamese bus pakken naar de hoofdstad Hanoi.

We hebben nog geen idee hoe het er daar allemaal gaat uit zien. Maar het wordt vast en zeker fantastisch. Hopelijk hebben we niet te veel last van die tyfoon, maar we houden het nieuws constant in de gaten..

Hopelijk vonden jullie het weer een leuk verhaal, en niet te lang vooral..

Dikke kus en groetjes en liefs voor iedereen!

Victor en Yosta

Chengdu

Dag lieve mensen,

Woensdagochtend om 4.00 zou onze trein vertrekken naar Chengdu. We vertrokken om 2.00 uit ons hostel omdat we niet wisten of we makkelijk een taxi konden vinden. We waren om 2.10 op het station, mooi op tijd dus haha..
We moesten wachten in een smerige wachtruimte waar de kakkerlaken over de grond liepen. Om 3.30 zagen we dat onze trein een vertraging had van 30 min. Om 4.15 gingen we even checken of onze trein er al was. We raakte volledig in paniek toen het meisje waaraan we het vroegen een andere kant op wees. We hadden toch echt goed gekeken dat we in de juiste wachtruimte zaten. We liepen met haar mee en kwamen in een mooie schone ruimte. Dat was de wachtruimte voor de softsleepers, wij waren daarvoor aan het wachten in de ruimte voor de hard seats. Beetje jammer dat we dus onnodig tussen de kakkerlaken hadden gezeten, maar we hadden onze trein in ieder geval niet gemist. De trein kreeg nog meer vertraging, uiteindelijk konden we om 5.00 instappen.
Wij sliepen samen met Cor en Babette in een coupe.

Ik werd om 10.00 weer wakker, daar was ik ook erg chagrijnig door want zoals veel van jullie weten is slapen een van de dingen die ik graag doe. Gelukkig viel ik weer in slaap, en sliep vervolgens een gat in de dag. Ik werd om 16.50 wakkerJ!!

Doordat de trein al vertraging had bij vertrek kwamen we ook later aan in Chengdu. We hadden vrij direct een taxi en waren uit de trein en geinstaleerd in het hostel binnen 1 uur. Heerlijk dat het allemaal zo vlekkeloos verloopt.

Onze hostel is prima, we hebben weer een kamer met z'n zessen. Er hangen wel vieze nep satijne blauwe gordijnen voor elk bed. Maar goed verder is het schoon. Het straatje waar het hostel aan zit is rustig en gezellig. Maar als je het straatje uitloopt zit je direct in het centrum!

Vandaag zijn we naar de panda's gegaan. We hadden een chaufeur geboekt vanuit het hostel , vertrokken om 7.30. We betaalde 100 yuan p.p. dat is 12.50 euro, en de entree zat erbij in. Helemaal niet duur dus.
Je kon als je dat wilde voor 1000 yuan op de foto met een baby panda en 500 yuan voor een grote panda. Natuurlijk hebben we dit allemaal niet gedaan! Ik zou het super schattig vinden om er een vast te houden maar dat is niet goed voor dat lieve beestje.

Het park was prachtig, heel mooi aangelegd het het was nog lekker rustig. We liepen over paden waar de bamboe overheen groeide en mooie aangelegde stukken tuin.

We moesten een eindje lopen, toen we bij onze eerste panda's kwamen. OOOH wat zijn ze leuk!!! We zagen eerst volwassen panda's, er zagen er drie per groot stuk land. Eentje lag rustig in een boom te slapen en de andere lag lekker in de zon. Het zijn echt hele leuke beesten. Ze zijn erg lui en zijn maar met 2 dingen bezig: bamboe en slapen. Gelukkig waren ze toen wij er waren bezig met bamboe eten. Ze stoppen een stuk of 10 bladeren in hun mondhoek, draaien er een soort sigaar van, gaan lekker op hun rug liggen... en eten maar.
Daarna liepen we door naar de nursery, we moesten heel stil zijn. Er lagen daar 8 hele kleine panda's. We konden ze ontzettend goed zien, we zagen ook hoe er eentje werd gewogen. We mochten wel foto's maken maar natuurlijk zonder flits.
We hebben ook de rode panda gezien. Eentje ging ook met z'n kontje over het gras. We denken dat ze dan hun territorium willen markeren. Dat waren ook echt prachtige beesten!

Het park was gigantisch, en de stukken land waar ze op leefden waren groot en ze konden zich verstoppen als ze de mensen beu waren. Heel fijn om te zien dat ze in zulke goede omstandigheden leven.

Een herinnering om nooit te vergeten!!

We blijven tot maandagmiddag hier in Chengdu en gaan een beetje site-seeing doen. Hopelijk heerlijk eten en ontspannen. Het weer de aankomende dagen wordt ook 25+ dus dat wordt ook genieten!

Antwoord op alle jullie reactie's:
Diederik: We zijn er niet continu bewust van dat we in het buitenland zijn maar we zijn wel degelijk toeristen, met onze camera's haha! En er worden regelmatig foto's van ons gemaakt.
Anneke: Je hoeft die man van de tuktuk niet zielig te vinden, want het was een gemotoriseerd voertuig. Gelukkig voor hemJ!
Hanny: Het is geen tempel, maar een van de 40 gebouwen in de verboden stad. Ja daar lopen de koeien, Victor loeide naar ze en toen keken ze op, zelfs van die afstand!! Victor zit daar op die rots.

Veel liefs Victor en Yosta