Lieve allemaal,

Het heeft even geduurd maar we plaatsen eindelijk weer een bericht. Bedankt voor alle reacties op het vorige verhaal en de foto's.

Maandag 5 september zouden we om 20.00 worden opgehaald om naar het station gebracht te worden. Wij stonden allemaal netjes klaar, maar de transfer was er na een half uur nog niet. Michelle ging binnen bellen en kwam met de boodschap naar buiten dat het 20.00 Nederlandse tijd was, we moesten dus nog 2 uur wachten. Om 21.45 was onze transfer er, we hadden een busje verwacht maar het waren 3 gewone personenauto's. Tijdens het rijden zetten onze chauffeur Nederlandse muziek op, we denken van de band ‘het kleine orkest'. Het ging ook nog eens over het communisme..

We moesten een eindje rijden en op het laatst reden we voor ons gevoel een soort getto in. Maar dit bleek achteraf de achterkant van het station te zijn. Pfff, gelukkig, je weet maar nooit.

Onze trein zou om 23.45 vertrekken, dus moesten we opnieuw wachten. Maar goed dat hoort bij reizen.

Eindelijk was onze trein er en mochten we naar binnen. Het was even slikken toen we door het gang pad liepen, smal en de coupés waren heel klein. Victor en ik sliepen in de aparte coupe. Onze coupe genoten waren twee zusje uit België van in de twintig. Veel beter kon niet. Toen we ons hadden geïnstalleerd viel de grote van de coupe ook wel mee. De bedden waren wel erg smal en kort en we moesten wennen aan het geschommel van de trein tijdens het slapen.

In de trein was ook een restaurant, de heren gingen daar koffie drinken en de rekening per kop koffie was 5,50 euro. Dat hebben we dus maar een keer gedaan. Je kon ook oplos koffie en bier krijgen bij een gast die bij onze coupe hoorde. Victor heeft het ook met hem over voetbal gehad, hij was voor Spartak Moskou en die hebben Ajax 2 keer verslagen haha..
Tussen twee coupes in zat een rookruimte, relax J!! Op de perrons waar we stopte kon je van alles kopen waaronder broodjes gevuld met vlees, fruit en drinken . We hebben alle avonden in de trein instant noedels gegeten, op zich prima maar dat ben je na 3 avonden ook wel zat. We hebben ons prima vermaakt in de trein, genoten van het prachtige uitzicht, een potje yahtzee, kletsen of een filmpje gekeken.

Vrijdag 9 september waren we in Irkutsk. Onze transfer stond al klaar en we kregen een informatie pakket, nou ja pakket, een kaart waar onze verblijf opstond en nog een formulier met nummers van de organisatie die onze transfer regelde. Het was dik een uur rijden en het uitzicht was prachtig. Toen wij dachten dat het nog een stukje rijden was sloeg hij ineens een straatje in met diepe kuilen en reed een wijk in wat wij niet hadden verwacht. Er zaten nog twee Duitse meisjes in ons busje en zij stapte uit, wij hoopte dat het alleen voor hen zou zijn. Cor zei dat hij gewoon niet uit zou stappen, want dit kon het nooit zijn. Helaas pakte de chauffeur ook onze tassen uit de kofferbak en besloten we toch maar uit te stappen. Het bleek uiteindelijk allemaal mee te vallen. Ons chalet zag er prachtig uit en de gastvrouw was erg aardig. Ze wees ons onze kamers en vroeg daarvoor ‘married?', we zeiden maar ja want je weet maar nooit wat ze anders doen. We hadden alle drie een privé kamer met eigen toilet en wastafel. De douche was wel gezamenlijk. We konden beneden altijd koffie en thee pakken en het ontbijt was inbegrepen, lunch en avond eten moesten we wel zelf regelen.

De douche leek in eerste instantie heel luxe, maar schijn bedriegt, je moest de douchekop de hele tijd zelf inknijpen en hij werd soms ineens gloeiend heet of steen koud. Maar het was in ieder geval een douche na 4 dagen.

We hadden allemaal erge trek en gingen opzoek naar een plek om te eten of een supermarkt.
We kwamen op een markt terecht waar ze gedroogde omul verkochten, een vissoort die alleen voorkomt in het baikal-meer. Het was niet fantastisch, erg vet. We vonden gelukkig ook een supermarkt.

Er was ook een toeristeninformatiepunt, we gingen vragen voor eventuele excursies. Babette vroeg aan een vrouw binnen of ze engels sprak, ze trok een verwaande kop en zei ‘Njet'. Wat de fuck heb je dan te zoeken in een toeristeninfo? We konden geen folders mee nemen en ons vermoede werd bevestigd, er was niks te doen..

Nadat we gelucht hadden in ons chalet zijn we gaan wandelen, het was prachtig en we hebben mooie foto's kunnen maken van het baikal-meer. Het is echt een gigantische meer, het lijkt meer op een zee.

's Avonds zijn we uiteten gegaan, het restaurant zal vol met lokale bevolking, dat is meestal een goed tekenen. Victor had beef bereid op z'n Siberisch besteld, het was niet duidelijk wat ze ermee gingen doen. Hij kreeg zijn rundvlees met tomaten, room en gesmolten kaas. Hij zei 'Als ik had geweten wat het was, had ik dit ook besteld'. Het had ons allemaal goed gesmaakt.

De volgende ochtend stond het ontbijt om 10.00 klaar. Victor en ik waren als eerste beneden en zagen ons ontbijt. Gestoofde omul opgerold met ingemaakte ui en wortel. Ik vond het al even slikken om vis te eten op een nuchtere maag maar de reactie van Michelle en Babette waren te grappig. Ze kwamen vrolijk beneden tot ze zagen wat er op hun bord lag. Maar nadat we het hadden geproefd was het verrukkelijk, boterzacht en super goed bereid.

We hadden voordat we op reis gingen al bedacht dat we - weer of geen weer - zouden gaan zwemmen in het Baikel-meer. Vandaag was de dag! De watertemperatuur was 12 graden, steenkoud dus!! De mannen zijn redelijk helemaal onderwater geweest, de meiden maar tot hun knieen, dat vond ik meer dan voldoende. Nu kunnen we zeggen dat we in Siberië hebben gezwommen.

De laatste avond ging Victor koken en onze gastvrouw keek mee. Ze had gelijk commentaar op de hoeveelheid water die hij bij de rijst had gedaan. Verder kwam ze met allelei kruiden aan die ze eerst aan Victor liet ruiken en vervolgens met zijn goedkeuring bij de groente deed. Heel leuk!! Ze had ook een ontzettend schattig hondje, een zwarte mini tekkel ‘Baron'. Hij kon niet goed springen dus sprong met alle pootjes te gelijk omhoog, super schattig!!

De volgende dag gingen we naar Irkutsk, een gore vieze stad waar niet veel te beleven was. We moesten ons daar gelukkig maar een paar uur vermaken.
Om 22.00 stapte we de trein in. Bij de grens hebben we 6 uur aan russische kant stil gestaan en 3 uur aan mogoolse kant. De hele tijd was het toilet dicht. Victor verloor zijn geduld en humeur!

Woensdag 14 september kwamen we aan in Ulaanbaatar. De rit naar onze verblijfplaats een nationaalpark Ghorki-Terelj was hobbelig maar met een prachtig uitzicht.
We hadden alle drie onze eigen Ger-tent (traditionele mongoolse tent). We zaten midden tussen de bergen en gigantische rotsen. In de tent stonden 3 bedden en een salon tafel, midden in de tent stond een allesbrander met een bak met kolen en hout ernaast, de schoorsteen stak boven de tent uit. Het werd echt heel warm in de tent, heerlijk! Want buiten vroor het.

‘s Middags zijn Victor en ik gaan wandelen, de lucht was heel ijl. Dus lekker met mijn nicotine longen. Prachtige omgeving. Onderweg kwamen we koeien tegen. We gingen aan de kant zodat zij konden passeren. De eerst koe kwam op verkenning mijn kant op. Ik probeerde rustig te blijven en naar Victor toe te lopen maar raakte toch ligt in paniek haha.... De eerste 3 koeien kwamen rustig kijken en gingen grazen, de rest liet nog op zich wachten tot dat er 1 koe begon te loeien om ze te roepen, grappig.
Toen kwamen ze allemaal voorzichtig naar beneden, elke koe stopte even om ons eerst te observeren.

Drie maaltijden per dag zaten inbegrepen. Over het algemeen was het heerlijk. Alleen het geitenvlees vonden wij niet zo lekker.

Donderdag gingen we paardrijden. Michelle en ik hadden het hier al maanden overgehad. We vonden het allemaal heel spannend. Babette vond het in het begin erg eng.
Toen ik eenmaal weer op het paard zat voelde het weer vertrouwd, ik hoopte vooral dat we gingen galopperen. We begonnen eerst met rustig stappen wat een prachtig land, wij kunnen het andere mensen echt aanraden. Om het paard sneller te laten lopen moest je hem aansporen en ‘tchoe tchoe' zeggen. Op een gegeven moment zaten we allemaal ‘tchoe tchoe'.
Na een tijdje gingen we draven, voor de andere behalve Michelle was dit lastig. Op het laatst gingen we ook galopperen en iedereen vond dit fantastisch. Terwijl de meesten voor het eerst op een paard zaten. Uiteindelijk hebben we 2.5 uur gereden, ik had schuurplekken op mijn benen en last van mij liezen maar het was het allemaal waard.

Jak onze huishond die ‘s nacht bij Len en Michelle of bij ons in de tent sliep heeft de hele rit met ons mee gelopen. Wat was dat een ontzettend lieve hond!

De volgende dag zouden we 1 nacht in Ulaanbaatar doorbrengen. Ons hostel was alles behalve relax. En het personeel sprak niet eens met ons. Gelukkig was het maar voor 1 nacht. De sfeer in de stad was super goed maar verder was er niet veel te zien.

Zaterdag 17 september gingen we voor het laatste stuk van de Transmongolie expres de trein in.
Deze trein was gelukkig een stuk beter als de vorige. We kregen van het personeel ook thee aangeboden en het waren een stuk vriendelijke mensen. Bij de grens moest het onderstel van de trein verwisseld worden. Dus stonden we weer 5 uur stil met het toilet op slot. Fantastisch!!
Zondag hebben we voor het eerst de muur gezien, prachtig, vooral hoe die omhoog de bergen oploopt.
We kwamen aan op een mooi station en nu moesten we het voor het eerst allemaal zelf gaan uitzoeken.
We hadden in de lonely planet een straatje gevonden waar allemaal hostels zouden zijn. Het was ongeveer 7 km lopen en we begonnen hier optimistisch aan. Uiteindelijk toch besloten om de metro te pakken. Naief om te denken dat ik 7 km kan lopen met 18kilo op mijn rug.
Toen we aankwamen bij het hostel was er geen plek, heel kut. Michelle en Victor gingen zonder tassen opzoek naar een ander hostel. Na 1 uur kwamen ze terug en keken niet blij. Victor zei 'Veel eten, weinig slapen'. Babette ging binnen in het hostel vragen of zij misschien nog een hostel kenden en wezen er een aan die 50m terug was. Len en Cor gingen kijken en kwamen binnen 10min terug, we konden 3 prive kamers boeken, we moesten er wel 1 boeken met prive badkamer want de gezamelijk was te ranzig voor worden. We hebben geboekt tot en met zondagavond. We zitten in een super schattig straatje met allemaal eettentjes en andere winkeltjes.
Toen we ons hadden geinstalleerd ging ik samen met Michelle en Babette op zoek naar iets te eten en een heerlijke mojito voor nog geen 2 euro. We hebben eerst churro gegeten, gefrituurde deegstaafjes met softijs en chocoladesaus. Daarna samen met Victor een bakje met shiitake (champions), tofoe, en koriander met hete chille saus en ook nog overheerlijke vleesspiches.

Dinsdag de 20ste zijn we naar de verboden stad geweest. We hebben er bijna 5 uur rondgelopen en nog niet alles gezien. Imposante gebouwen met prachtige architectuurr. ‘s Avonds gingen we uit eten bij een restaurant wat door de lonely planet was aangeraden waar je de beste Peking eend kon eten.
En ze hadden gelijk. Twee koks kwamen de eend aan tafel snijden en het werd geserveerd met pannekoekjes. De eend dompelde je eerst in een dikke sojasaus, ui erbij, komkommer, zoete biet en deed dit vervolgens in een pannenkoek. Mmmmm heerlijk! Zelden zo lekker gegeten. En dat voor 60,- euro met z'n zessen

Donderdag hadden we een hike-tour geboekt op de chineese muur. Het was een tocht van 7km lang. Het was 3 uur rijden. In het busje nog even bijgeslapen. Vanuit de bus moesten we al gelijk stijl omhoog, onze gids moedigde ons aan door te zeggen dat dit slechts de opwarming was. Lekker motiverend!
We hebben een prachtige maar heel vermoeiende wandeling gemaakt. Sommige stukken waar zo stijl dat je je handen nodig had om omhoog te komen. Het was ook nog eens erg warm, rond de 30 graden. We moesten er dan ook goed opletten dat we voldoende drunken.
Onvoorstelbaar dat we op de chineese muur een wandeling hebben gedaan, een herinnering om nooit te vergeten.

Morgen gaan we fietsen huren en door de stad fietsen. Zondag is onze vertrekdag dus gaan we overdag relaxen. Onze trein vertrekt om 20.00 naar Xi'an.

Groetjes en liefs Victor en Yosta