Gooooodmorning Vietnaaam!!!!!

Maandag de 17e vertrokken we uit Yangshuo. De dag ervoor hadden we weer scooters gehuurd om te gaan zwemmen. De eerste dag dat we daar zwommen waarschuwde een chinees meisje ons dat we onze tassen bij ons moesten houden en erg goed moest uikijken voor overvallers, nooit met z'n allen tegelijk het water in. Beetje overdreven dachten we toen, op zo'n mooie, rustige plek verwacht je dat niet zo snel... Maar de laatste dag hebben we gezien dat het niet overdreven was. We lagen lekker aan het water, toen we ineneens geschreeuw hoorden. Het kwam van verderop, een andere zwemplek waar een paar toeristen waren gaan liggen (waarschijnlijk omdat wij dit strandje in beslag namen). Toen zagen we een chinees met 2 tassen via de brug de rivier oversteken, achtervolgd door een hysterisch meisje in bikini, en een langere gozer, ook schreeuwend. De chinees was sneller, hij had die brug waarschijnlijk vaker met haast over moeten steken...En kwartiertje later kwam dat stel (een broer en zus uit Canada) helemaal aangedaan ons strandje oplopen, hun huurfietsen stonden daar nog. Ze waren alles kwijt: camera's, geld, creditcards, paspoorten, vliegtickets...!!! ze zouden die avond terugvliegen, dit was hun laatste duik van de reis. De dief had toegeslaan op het moment dat het meisje het water uitstapte, en de jongen het water indook. Het meisje zat helemaal onder de krassen en liep mank, ze had alles gegeven maar die chinees was de rijstvelden ingedoken en niet meer in te halen. We boden onze hulp aan. Cor en ik gaven die arme mensen en lift (op de scootert!!) naar het nabijgelegen hotel waar ze hun ambassade zouden bellen...verschrikkelijk. We waren er alle 6 erg van geschrokken. Het heeft zeker een uur geduurd voordat de eerste flauwe gap weer werd gemaakt. Voor hetzelfde geldt waren het onze tassen die verdwenen waren. Het was daar zo rustig en relaxed dat we zelf ook niet meer zo op onze tassen letten...vanaf nu weer wel dus. Want naar huis willen we nog niet, en helemaal niet op die manier...

Voor 12:00 moesten we uitchecken, dus dat deden we netjes. Aangezien de bus van Guilin naar de grens pas om 23:30 vertrok, kozen we ervoor lekker in yangshuo te blijven hangen. Lekker op het terras van ons hotel spelltejes spelen, wat drinken...etc. Yosta en ik hebben een doos (van 11kg!!) met spullen naar huis gestuurd; overbodige dingen als truien, dikke vesten, lange broeken, thermokleding...mwahahahahahaaaaa!! allemaal niet meer noduuuug!!! Maar ook wat souvenirs...het gaat allemaal per boot, we zijn benieuwd hoe lang het gaat duren.

We aten een laatste keer bij de Claypot (een heerlijk tentje met tafels en houten krukjes waar je een bak rijst kreeg en zelf 4 ingredienten kon uitkiezen die dan gewokt werden, ook de dumplings waren daar heerlijk, met zijn 2en waren we nooit meer dan 5euro kwijt, met drinken erbij!!), vervolgens een laatste Mojito (voor de mannen) en bananen-oreo shake (voor de dames) bij Kelly's, om rond 19:00 de bus te pakken naar Guilin. Daar begon onze lange, vermoeiende reis. Om 20:30 kwamen we aan in Guilin. We hadden om 23:00 een afspraak met een ene Jack (zou je niet verwachten) die ons op de bus naar de grens zou zetten. Hij was netjes op tijd. Hij had haast: 'quickly! quickly! the bus is on the highway!!'. Wat!? Nu bleek dat een vriend van hem ons naar de snelweg ging brengen waar we op onze bus zouden stappen...vreemd maar we hadden weinig keus. Ze waren vriendelijk en bleken goed te vertrouwen. Onze chauffeur was een bijzondere. We wisten al dat de toeter hier veel en soms wat overdreven werd gebruikt. Nou hij sloeg alles!! bij hem was het een soort tik ofzo! Ongelooflijk! Om de tien meter toeterde hij. Ookal was er niets aan de hand!! Niet te filmen...nou eigenlijk wel....we hebben het gefilmd. Na een rit van een kwartier stopte hij ineens langs de autoweg en moesten we uitstappen. We geloofden er niks van. Auto's, vrachtwagens, en bussen sjeesden voorbij. Na een poosje stopte een grote touringbus. De onze. We gooiden onze baggage in de baggageruimte en stapten in. In eerste instantie schrokken we nogal. We wisten niet wat we moesten verwachten van een slaapbus. Het was erg krap en klein. Er waren 3 rijen stapelbedden. Nou, bedden...je lag/zat half en je kon je benen kwijt onder het bed voor je. Als je eenmaal lag viel het reuze mee. We lagen verspreid door de bus, maar het was laat en gingen toch slapen. Iedereen heeft wel een beetje geslapen, maar je werd vaak wakker door stops, in-uitstappende mensen, en rokende of rochelende chinezen (ranzig volk). Rond 07:30 de volgende dag kwamen we aan bij de friendship pass (dachten we) de meest gebruikte grensovergang tussen China en Vietnam. Het verbindt Yougi Guan (China) met Huu Nhgi Quan (Vietnam) en is de grensovergang waar je de meeste buitenlanders zult vinden. We waren nog op het bussatation van Yougi Guan. Meteen kwamen golfkarretjes aanrijden die een lift naar grens aanboden. Bijna al ons chinees geld was op (erg slim). De chauffeur vroeg 20Yuan (2,50 euro) maar dat hadden we niet eens meer. We gaven alles wat we nog hadden +/- 6 Yuan; daar deed hij het voor. Hij bracht ons naar de grens. Daar troffen we een rivier (de grens) met aan beide kanten een groot diplomatisch gebouw (de ene had een chinese, de andere een vietnamese vlag) verbonden door een brug. Ik kon me niet herinneren ooit gelezen te hebben dat de friendship pass er zo uitzag, en we dachten andere toeristen te zien, maar we waren toch echt de enige... Maar goed, het zal wel goed zijn. Om 08:00 ging de grens open. Een gekkehuis!! Een stoet chinezen en vietnamezen stormden het gebouw in alsof hun leven er vanaf hing. Wij sjokten er achterna. Nu bleek dat je een kaartje moest kopen om de brug over te steken. We zijn toch niet in de Efteling?? Dat geld hadden we niet: 10yuan per kaartje. Al onze laatste centen hadden we aan de man van het golfkarretje gegeven. Wat nu? We moesten toch echt de grens over. Onze china visum was al 8 uur verlopen. De kaartenevrkoopster begon de mensen achter ons al te helpen toen ineens een chinese jonge dame aan kwam lopen die al onze kaarten kocht!! 60 yuan is 8 euro; veel voor de gemiddelde chinees. Onvoorstelbaar. We waren gigantisch dankbaar. Waar kwam zij ineens vandaan? We lieten onze kaarten stempelen en liepen naar de chinese douane. Spannend, want zoals ik al zei was onze visum 8 uur over tijd. Als ze zouden willen, zouden ze moeilijk kunnen doen! Len ging als eerste. De douaniere zag dat we al 8 uur illegaal in China waren en riep er een collega bij. Die keek er ook naar, twijfelde even, en maakte - tot onze opluchting - een instemmend gebaar. Stempel erop en doorlopen. We kwamen er alle 6 door. Vervolgens moesten we onze tassen door een x-ray apparaat halen. Er werd niets gezegd, we werden niet gefouilleerd. Nu de brug over. Erg bijzonder. Er liep van alles. Zelfs iemand met een motorkap op zijn rug! Sowieso was het bijzonder om de friedship pass (dachten we) over te steken. Wij kunnen zeggen dat we van China naar Vietnam hebben gelopen, met bepakking!! Aan de vietnamese kant ging het soepel. De rij voor toeristen was kort. De douanier vroeg naar mijn beroep. ‘Unemployed' is de waarheid, maar ik wist niet of ze daar blij mee zouden zijn dus antwoorde ik: ‘nurse'. ‘ Really??' antwoorde de douanier die zich moest inhouden om mij niet recht in mijn gezicht uit te lachen...het is in deze landen blijkbaar een beetje gay als je verpleegkundige bent...Maar goed we kregen allemaal onze stempel, moesten nog een paar keer onze paspoorten laten zien...we waren in Vietnam! In Huu Nghi Quan (dachten we). Even de lonely planet erbij pakken om te kijken waar we de bus naar Hanoi konden halen...iets leek niet te kloppen... Het vietnamese schrift is gewoon met letters, met allerlei accenten, streepjes en dingetjes weliswaar, maar je kunt er meer uit halen als uit chinese tekens. Op het grote gebouw stond van alles maar niets leek op Huu Nghi Quan, waar we dachten te zijn. Daarbij zou dit de - door toeristen - meest gebruikte grensovergang moeten zijn. Maar we zagen geen andere toeristen. Na nog en keer goed kijken, bleek dat we op een heel andere plek de grens over waren gegaan! Niet de friendship pass, maar 300/400km. zuidelijker bij Dongxing/Mong Cai, aan de kust!!. Mong Cai zagen we inderdaad staan op het grote gebouw!!! Ongelooflijk. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? maar goed , we zijn goed en veilig de grens over gekomen. Alleen word het nu wat lastiger om een bus naar Hanoi te vinden. Maar ook dat viel reuze mee. We konden meteen pinnen: 5.000.000dong (174 euro). Met handen en voeten maakten we aan een taxichauffeur duidelijk waar we heen wilden. Hij bracht ons naar het busstation. Aldaar werden we haast een bus ingetrokken. ‘Hanoi' stond erop. 200.000 p.p (+/- 8 euro), ik vroeg hoe lang het zou duren, hij stak 5 vingers op: 5 uur dus, prima! We zouden om 13:00 aankomen. Geweldig. Het busje was in goede staat, een beetje overdreven ingericht (paarsfluwen gordijnen, housemuziek..), maar prima. Hij ging al snel rijden. We kwamen er wel snel achter dat hij vaak zou stoppen. Geen haltes, maar gewoon langs de weg waar mensen wuifden, soms stapte een van de buslieden zelfs uit om op zoek te gaan naar potentiele passagiers...maar goed die jongen had gezegd 5 uur, dus laat ze maar lekker stoppen. Iedereen was nog erg gaar van de vermoeiende nacht in de bus dus we hebben allemaal wel een beetje geslapen. Rond 13:00 reden we een stadje in, maar we waren nog aan de kust. In de verte zagen we prachtige rotsformaties in het water: Halong Bay. Schitterend! Maar Halong Bay zou halverwege zijn en het was al 13:00. We begrepen dat de busreis dus veel langer zou duren als verwacht. Uiteindelijk kwamen we pas om 18:00 aan in Hanoi. Een busreis van 10 uur ipv 5. Waarschijnlijk betekenden de 5 vingers dat we om 5 uur aan zouden komen ofzo... De busreis was erg zwaar bevallen. Niet alleen door de lange duur, de harde stoelen en de weinig ruimte. Maar vooral door 2 vietnamese vrouwen die wagenziek waren en uren lang achter elkaar door aan het kotsen waren, plastic zakken vol!!! We hoopten dat vietnamezen minder vies zouden zijn dan de chinezen, nou dat viel effe tegen!! In Hanoi was het al donker (erg vroeg dus). We pakten een taxi naar een wijk waar veel hotels zouden zijn. We gingen in 2 taxi's (altijd even spannend) en spraken af bij een Kathedraal. Erg bijzonder zo'n Kathedraal in de hoofdstad van Vietnam. De fransen hebben veel sporen achtergelaten. 8% van Vietnam is katholiek, hier vind je, na de fillipijnen, de meeste katholieken van Azie. Ook alle huizen doen allemaal erg Frans aan. Erg mooi (we plaatsen wel wat foto's). We vonden vrij snel een goedkoop hostel. We hadden geen zin meer om lang te zoeken dus waren snel tevreden. De wijk ziet er erg levendig uit. Beneden konden we bier halen...Na een reis van 24 uur smaken ze erg lekker!!!!