Hallo lieve mensen

Donderdag 3-11 vertrokken we om 8.00 richting Hoi An. De rit duurde ongeveer 5 uur. We werden voor een hotel afgezet, er kwam gelijk een vrouw de bus in om het hotel aan te prijzen. Len en Cor gingen naar de kamer kijken, wij bekeken het zwembad. De kamer was prima, het zwembad lag in de schaduw en de sfeer voelde niet goed. We besloten toch nog verder te gaan kijken. We hielden een taxi aan en die bracht ons naar een andere hotel, dit zwembad was midden in lobby en de kamers waren 25 dollar per stuk. Dus toch maar weer terug naar het eerste hotel. We bespraken de kamer en het zou 16 dollar per kamer zijn. Toen we wilden inchecken wilde ze ons paspoort houden, neeee zeiden wij, je mag een copie maken, maar wij willen ons paspoort terug. Er ontstond een hele discussie waarna wij besloten om niet te boeken, al was het op het laatst maar een principe kwestie. Bij Victor ging zijn bloed koken toen de receptionniste met voor haar idee een slim argument kwam om ons paspoort achter te laten: ' Laat mij jullie een verhaal vertellen. Vorig jaar waren hier mensen die niet hun paspoort achter lieten, en ze zijn hem kwijt geraakt'. Als je met zulke argumeten moet komen, hou dan liever je mond.
We besloten wat te gaan drinken en wij namen ook een noedelsoep. Len en Cor gingen te voet opzoek naar een nieuw hotel . Ze vonden een prima hotel voor 18 dollar per kamer met zwembad, happy hour en dicht bij het centrum. 's Avonds gingen we opzoek naar een leuk eettentje. We vonden een schitterend pand met een veel belovende menukaart. We hebben lekker gegeten alleen kwam de pindasaus die bij het gerecht van Len, Babette, Victor en Cor hoorde na de maaltijd, en de bediening was niet echt goed. En de koffie was zo sterk dat je er gelijk strak van stond.
Hier gingen we niet nog een keer eten!

De volgende dag gingen we voor het eerst het stadje in, helaas regende het pijpestelen, maar dat hield ons niet tegen. Het is een mooi, klein dorp met zo'n 122.000 inwoners. Het dorp staat bekend om de hoeveelheid klerenmakers, het zijn er ongeveer 600. Dus om de haverklap vragen ze of je in hun winkel komt kijken. Er hangen prachtige jurken, winterjassen en pakken en die kan je op maat laten maken. We hebben nog gekeken om dat te laten doen maar voor een t-shirt betaal je 25 dollar en ze hebben lang niet alle stoffen die ze in eerste instantie wel beloven. Dus toch maar niet gedaan.

De Thu Bon rivier loopt midden door het stadje heen richting de zee. Door de hevige regenval was hij al flink gestegen, nog zo'n 20cm en dan zou hij overstromen.
We liepen over de lokale markt. De touwen die de zeilen omhoog hielden waren gemaakt op vietnamese lengte, heel laag dus. Daar liepen ook dikke stralen water vanaf, wij probeerde die te ontwijken, maar werden toch nat. We hadden allemaal slippers aan omdat je midden door grote plassen moest lopen, wat een ervaring.
We hebben ook een specialiteit van deze regio gegeten, white rose. Dat is rijstdeeg met een gekruiden garnaal erin en frisse en zoete kruiden erbovenop, en ook gebakken uitjes. Je krijgt er een sausje bij, doorzichtige zoetzure saus. Echt heel lekker!

Zaterdag zijn we weer het stadje ingeweest, door de regen was de rivier buiten zijn oever getreden. Op veel stukken stond je tot je enkels in het water. We hebben weer over de markt gelopen en nu Bahn Bao gegeten, een soort broodje bapao alleen is deze deeg zoet door de kokosnoot en de vulling is verukkelijk, varkensvlees, groente (bonen en nog meer) en een kwartelei erin.

De volgende dag voor de zoveelste keer het stadje in, er is verder door de regen ook niet echt veel te doen. Tours boeken we niet want dat zou alleen maar tegen kunnen vallen door het slechte weer. Ik heb wel een nieuwe broek en tas gekocht J!
We gingen tegen de regen maar even in een cafe zitten.Het begon steeds harder te regen! Om een gegeven moment kwam het met bakken de hemel uit, zo hard heb ik het zelden zien regenen. We hebben nog even gewacht voordat we besloten om terug te lopen naar het hotel maar het zag ernaar uit dat het niet minder ging worden. Het was een hele tocht naar het hotel. We stonden tot halverwege onze kuiten in het water en het was al heel snel donker geworden dus je zag ook nog eens weinig. Ik schuiffelde door het water want anders klapte ik met mijn slipper water tegen mijn kont.

Dinsdag 8-11 kwam Len bij onze kamer om te zeggen dat ze naast het hotel aan het ontbijten waren omdat ons vaste tentje waar we elke dag ontbeten gesloten was door de overstroming. Nu was het water zelf tot in de straat van ons hotel. Vlak bij ons hotel was een rijstveld wat tot eergisteren nog 1.5 meter lager lag als de weg. Nu stroomde het water vanaf het rijstveld de weg op. Er stond ook een sommige plekken een flinke stroming, dus langzaam gecontroleerd verplaatsen.
We hadden op verschillende plekken bordjes gezien met jaartallen erop wat aangaf tot hoe hoog het water dat jaar had gestaan. Bij sommige jaren bijna 1.5 meter of hoger, dus ze waren we wat gewend. Maar toch verschrikkelijk om te zien. De jongeren hadden er wel lol in. Ze scheurden met hun scooters door de straten.
We hadden in het dorp gehoord dat ze de dijken gingen openen om het water weg te laten lopen maar dat de kans dan groot was dat de electriciteit zou uitvallen. Dat gebeurde 's avonds ook meerdere keren.
We besloten in het hotel te blijven!

Hoi An was een prachtig dorp waar we helaas weinig van hebben gezien. Ook de omgeving beloofde veel moois maar door het weer hebben we dat niet kunnen ontdekken. Jammer dat het weer zo tegen zat, maar we zitten dan ook in het regenseizoenL!

Morgen ochtend vertrekken we om 5.45 met de bus naar het vliegveld. Daar vertrekt om 8.00 ons vliegtuig naar Ho Chi Minh city. Daar verblijven we dan 3 dagen en vliegen 13-11 naar Maleisie.

Liefs, Victor en Yosta

P.S.
Bedankt voor de vele reacties op onze vorige verhalen!