Lieve allemaal,

De reis naar de Togean Islands was zoals verwacht slopend, zwaar, warm en zeer vermoeiend.
De eerste busrit van Rantepao naar Tentena duurde 13 uur. Maar dat was het ergste nog niet. Inplaats van een rustig achtergrond muziekje werd er de hele reis techno of house gedraait. En daarboven op was Victor zijn stoel kapot waardoor hij iedere keer als de bus optrok zijn stoel helemaal naar achtere kantelde en hij gelanceerd werd als hij remde. Je zou denken dat dat het was, maar neee! Wij zaten ook nog eens met onze stoelen bovenop de subwoofer. Dus als je al kon slapen door de muziek, werd je bijna je stoel uit getrild door de bassen. En die liep ook nog eens niet synchroon met de muziek.

Er was ons vertreld dat ze ons met de bus voor een hostel of hotel konden afzetten. Maar toen we moesten uitstappen zei de chaffeur dat hij de andere kant op moest en dan we moesten lopen!
Okee prima, maar toen we het vroegen aan een local vertelde hij ons dat het ongeveer 5 km was. En dat terwijl het al 22.00 was! Nee nee en nog eens neee!! Gelukkig kon die een man ons voor 10.000 rupiah wel even brengen met zijn pickup. De kamer waarin we overnachtige was zacht uitgedrukt vies. Maar goed het was maar voor 1 nachtje.

De volgende ochtend werden we met 3 moterscooters van het hostel naar het busstation gebracht. Een ritje waarbij ik vreesde voor mijn leven, want met mijn tas op mijn rug werd ik de hele tijd naar achter getrokken waardoor ik er bijna vanaf viel. En met 30km per uur in een kort broekje van een scooter afvallen is alles behalve prettig. Na een dodemans ritje kwamen we aan op het busstation. We waren de enige toeristen en gingen samen met 7 andere mensen in een minibus. Ik zat voorin met een dame die mijn arm vast hield en wel 10 foto's van mij heeft gemaakt met haar telefoon. Twee uur later kwamen we aan in Poso. We moesten daar bijna 5 uur wachten voordat de bus naar Ampana zou vertrekken. Maar er werd ons een voorstel gedaan door een man die ons wel wilde brengen voor +/- 10euro p.p. En hij beloofde ons dat er dan geen anderen mensen zouden mee rijden. Want het komt hier regelmatig voor dat je als toerist een prive auto regelt en daar best wel wat geld voor betaald en dat er vervolgens nog 5 anderen mensen mee rijden. Waardoor alle comfor weg valt en het alsnog een drukke en vervelende rit word. Maar gelukkig gebeurde dit niet en kwamen we in het begin van de avond aan in Ampana. Dat was dag twee..
's Ochtends om 10.00 vertrok de ferry naar Wakai. En vanuit Wakai moesten we nog 45 min op de boot (smalle lange kano, met aan beide kant drijvers) naar Kadiddiri. Tijdens de rit zagen we de zee steeds blauwer en helderder worden. In de verte lag een prachtig eiland met 3 resortjes. Wij kozen ervoor om in het Black Marlin resort te verblijven. Zij hebben ongeveer 15 strandhutjes. Simpele maar mooie kamers. We betaalde 18 euro p.p. inclusief drie maaltijden per dag.

Het was zoals we verwacht hadden, echt een paradijs. We hebben een snorkeltoer gedaan waarbij we op de prachtigste plekken hebben gesnorkeld waaronder een kwallenmeer. Dit is een afgesloten zout watermeer waar honderden kwallen leven die geen natuurlijke vijanden hebben. Daardoor prikken/bijten ze niet. Er zijn maar drie plekken op de hele wereld waar je dit kunt mee maken. Wat een fantastische ervaring. Eerst waren we een beetje schugterig maar op het laatst hielden we ze voorzichtig vast onderwater, Vic en ik waren er niet meer weg te krijgen!!

Vanaf het strand bij het resort kan je ook prachtig snorkelen. Helaas is het koraal - doordat er 10 jaar geleden volop werd gevist met dynamiet en cynamide - erg beschadigt, maar alsnog prachtig. Papagaaivissen, clownvissen (jah Nemo visjes), maurenen, zeesterren en nog honderden anderen gekleurde visjes waar we de namen niet van kennen. Helaas hebben we geen haaien, zeeslangen of schilpadden gezien maar die zijn er wel. Hopelijk zien we die nog op Bunaken of de Gili's.
We hebben nog overwogen om onze duikbrevet te halen maar helaas pasten dit niet in ons buget.

We zijn in het totaal 1 week op Kadiddiri gebleven en hebben leuke mensen ontmoet. Mensen van over de hele wereld. Ook een nederlands stel Rick en Linda waarmee we door zijn gereist naar Malenge, een andere eiland in de Togean.
Na twee uur varen op een oude houten boot kwamen we weer op een paradijsje terecht. Malenge is een groter eiland maar nog minder toeristisch. We verbleven in het Lestari hotel, weer een prachtig hutje op het strand. Aan de achterkant van het resort had je een blue lagoon, stel je een zee van blue curacao voor, zo blauw!! En aan de voorkant had je het uitzicht over een prachtig strand met een pier en midden op zee een bajo - dorp (zeenomaden). De bajo hebben een houten brug gebouwd van 800m lang die vanaf hun dorp naar het vasten land liep. Wij zijn via die brug naar het dorp gelopen. We gingen met een klein groepje Linda, Rick, Pien (nederlands meisje die we kennen van Kadiddiri) en Tukka (een Fin). Vanaf de kant leek de brug in goede staat, maar dit viel op sommige stukken nogal tegen. De honden van het hotel waren ons gevolgd maar konden op een gegeven moment niet meer verder omdat de gaten te groot werden. Toen we aankwamen in het dorp waren de volwassenen wat terughouden, maar de kinderen konden geen genoeg van ons krijgen. Binnen 10 minuten stond er een groep van 20 kinderen om ons heen.
De zeenomaden zijn fatastische zwemmers, maar je moet wel met al dat water om je heen ;)! Op hun derde worden ze voor het eerst mee onderwater genomen door hun vaders. Sommige van de bajo's kunnen tot wel 4 minuten hun adem in houden. Ze gebruiken alleen zelfgemaakte houten duikbrillen en vissen met harpoens.
Victor was ook erg blij toen hij een duikbril een heeft kunnen kopen als souvenier.
We wilden niet terug over de houten brug dus gingen we per kano, en zwemmend. Toen we nog aan het wachten waren op onze kano gingen we met een groep kinderen zwemmen. Onvoorstelbaar hoe goed ze konden zwemmen. Lang onderwater blijven en gewoon hun ogen open. Een ervaring om nooit te vergeten.

Verder hebben we gesnorkeld, gezond, gevolleybalt en gerelaxed. Ook hebben we vanaf de kant een haai gezien. Victor wilde van de pier afduiken maar keek nog even omzich heen toen zwom er ineens een zandhaai van 80cm langs. Hij besloot nog even te wachten met zwemmen!
Maar we hebben wel een haai gezien!

Na bijna twee weken op de Togean Islands te zijn geweest gingen we met de ferry naar Gorontalo. We reisden samen met Pien. Er was ons verteld dat je op de ferry de cabine van de bemanning of zelfs van de kapitein kan kopen. Dat deden we toen ook. We betaalde uiteindelijk 30 euro met z'n tweeen en deelde de cabine samen met Pien. Een kleine ruimte die veel deel denken aan de coupe's uit de trein in Rusland.. Er was airo en electriciteit, dus elke euro waard. Uitgerust kwamen we rond 8.00 aan in Gorontalo. We hebben niet echt de behoefte om veel van de omgeving te zien dus gaan gewoon lekker genieten van westers eten en internet.

Morgen reizen we door naar Tangkoko nationaal park. Hopelijk krijgen we daar tarsiers, koeskoezen, zwarte makaken, neushoorvogels en pytons te zien. We kijken hier erg naar uit..

Veel liefs Victor en Yosta