Lieve allemaal,

Van Gorontalo hadden we een autorit van 11 uur i.p.v. de beloofde 9 uur naar Manado. Dit is de grootste stad in het noorden van Sulawesi (500.000 inwoners). We besloten voor 1 nacht een wat luxer hotel te nemen.
Je kan op twee manieren in Tangkoko komen. Met openbaar vervoer, slecht 5 euro p.p. Maar dat moet je wel 5 keer overstappen en de laatste paar kilometers achterop een brommer. Of je boekt bij je hotel een luxe prive auto voor slecht 35 euro. Drie uurtjes rijden in een airco auto met prive chaffeur en lekker een dutje doen en je bent er ook. Als echte avonturiers kozen wij voor het tweede.

In Tangkoko sliepen we in een prima lodge dichtbij het nationale park. Toen we aankwamen konden we een uur later gelijk mee met de avondwandeling opzoek naar de tarsiers (spookjediertjes). Dus lange broek, sokken en schoenenen gaan met 30 graden en een luchtvochtigheid van 200%!! Maar goed je moet er wat voor over hebben. Het was een redelijke wandeling, maar bij mij sloeg die hard in omdat we zeer weinig lichaamsbeweging hebben gehad de laatste paar weken!
Na bijna 1 uur wandelen kwamen we aan bij een grote boom. In de stam zat een grote spleet waar een familie van 5 tarsiers in leefde. Het zijn nachtdieren en gaan 's nachts op jacht naar insecten, spinnen, kleine reptielen en schorpioenen.

Info van Wikipedia:

'Tarsiidae is een familie uit de orde van de primaten. Van dit geslacht zijn zeven soorten beschreven die op Sumatra, Borneo, de Filipijnen en Celebes (sulawesi) leven. Enkele andere soorten zijn nog onbeschreven. Daarnaast zijn er nog twee fossiele soorten bekend.
Spookdieren zijn kleine halfaapjes van ongeveer 12 cm lang. Ze hebben een lange staart van ongeveer 20 à 25 cm lang. De dieren hebben een kleine snuit en zeer grote ogen. Met deze ogen kunnen zij goed zien, met name in het donker. Ook hun grote oren en gehoor zijn goed ontwikkeld. Dit geldt niet voor het reukorgaan. Hun handen en voeten hebben lange vingers om goed te kunnen klimmen en grijpen. Aan de toppen van de vingers zitten kussentjes. De dieren hebben sterke achterbenen en kunnen hiermee vanuit stilstand meters ver springen.

Het opvallendste aan spookdiertjes zijn hun ogen. Deze ogen zijn sterk ontwikkeld en bedekken bijna het hele gezicht. De grote ogen zijn er om in de nacht goed te kunnen zien en zo hun prooi te pakken. De ogen zijn enorm groot en elk oog weegt meer dan de hersenen van het diertje. Omdat de ogen zo groot zijn, kunnen ze er niet mee draaien om naar boven, naar beneden, links en rechts te kijken. Daarom is de nek van het spookdiertje sterk ontwikkeld. De diertjes kunnen hun kop wel 180° draaien. Spookdiertjes zijn jagers en leven in bomen, daarom staan de oogkassen aan de voorzijde van de schedel. Omdat ze naast elkaar aan de voorkant staan, kunnen ze diepte inschatten.

Als een spookdiertje een prooi hoort springt hij ondersteboven naar hem toe, hij draait dan 180 graden en landt op het dier. Meestal klemt hij het vast in zijn pootje en doodt het dier met zijn scherpe tanden, maar dikwijls gebruikt hij zijn vingers als een soort vlindernetje voor een vliegende prooi. Als hij de prooi gedood heeft brengt hij hem naar een veilige plaats.

De draagtijd is 9 maanden, wat zeer opvallend is voor een klein zoogdier. Er wordt één enkel jong geboren en gevoed met melk. De dieren leven ongeveer 12 jaar.'

We stonden op 1 meter afstand, op ooghoogte hingen ze in de boom. Deze familie is gewent mensen te zien en daar geen gevaar in te zien. Er leven in het nationale park meerdere tarsiers familie's, maar zijn nog niet gewent aan mensen dus vluchten als ze hen zien. De gids had ook een aantal sprinkhanen bij zich om hen nog dichterbij te lokken. Hij zette de sprinkhaan op een tak in de buurt, wij deden een stapje naar achter. Meteen waren de tarsiers helemaal gefocust op de sprinkhaan (zijn oren gespitst en zijn ogen nog groter) en met 1 grote sprong pakte hij de sprinkhaan en gelijk met het insect sprong hij terug naar zijn boom. Onmogelijk om te fotograferen maar het staat gelukkig wel op de film. Na bijna een uur ze bewonderd te hebben moesten we helaas weer gaan. Het was inmiddels pikkedonker.

In het donker door de jungle lopen - met al zijn angstaanjagende geluiden en nare insecten - is een bijzondere ervaring. Opeens stopte onze gids en scheen met zijn zaklamp op een boom vlak langs het pad. Hij had ons wel even mogen waarschuwen! Want daar zat een tarantula, of te wel een veelste grote spin!!! Hij had een doorsnede van ongeveer 10 cm. Hij beloofde ons dat er verderop ook nog een nest zat. Waarvan de moeder nog groter is. Eenmaal bij die boom aangekomen zagen we een spleet in de boom waar het zwart zag van de kleine vogelspinnen, tientallen. De moeder zat verstopt in het hol maar we konden net 1 poot zien. En aan de grote van die poot kon je inderdaad zien dat ze gigantisch was. Ondanks dat ik het mega vies en eng vond was het wel heel vet om gezien te hebben!

's Avonds voelde ik mij niet zo lekker en kreeg ook koorts. Nooit leuk als je in topisch gebied bent en je geen malariapillen slikt. Achteraf bleek het gelukkig maar een griepje te zijn van drie dagen.

De volgende ochtend ging Victor alleen met de gids een ochtend wandeling maken om zwarte makaken te zien. Deze makaken komen alleen in dit nationaal park voor. Er leven hier drie familie's, de kleinste telt 20 apen, de grootste 80. Na anderhalf uur lopen dacht Victor al dat hij ze niet zou zien. Maar ineens hoorde hij takken en fruit naar beneden vallen, bomen heen en weer zwaaien en hier en daar wat apen geluiden. Voordat hij het wist was hij omslingeld door tientallen zwarte makaken. Ze bleven heen en weer rennen en konden niet stil zitten dus het was moeilijk ze goed op de foto te krijgen. Waldo, de gids, bleek een hele goede. Hij voorzag waar de apen heen zouden lopen en bracht Victor daar naartoe. Zo'n 10 minuten zijn ze met de groep meegelopen, ze waren opzoek naar een goede fruitboom. Helaas begon het keihard te regenen, terwijl de gids grote bladeren afkapte als paraplu liepen de apen verder en konden ze hen daarna niet meer terug vinden. Erg bijzonder om met een groep zeldzame zwarte makaken door het oerwoud te lopen. Om 8 uur in de ochtend was Victor weer terug en lag ik nog te slapen. Dezelfde dag vertrokken we naar Manado! Voor het geval we een ziekenhuis nodig zouden hebben.
De griep is inmiddels helemaal weg. We hebben drie nachten in een lekker hotel geslapenen we vliegen morgen naar Lombok om daarna naar de Gili's te gaan. Daar zien we Rick en Linda weer, een stel wat we op Kadiddiri hebben leren kennen.
Nog lekker een paar weekjes strand, hopelijk zien we nog mooi onderwaterleven, en dan naar huis!

Liefs Victor en Yosta