Lieve allemaal,

Ons hostel in Drakensberg is zoals wij in het vorige verhaal al zeiden fantastisch. Nog nooit zo'n mooi hostel gezien. Het ligt middenin een vallei omringt door de bergen van het Drakensgebergte.
In de binnenplaats een zwembad en eromheen zijn nisjes waar je kunt zitten, een overdekte vuurplaats en het is prachtig aangekleed. Op elk detail is gelet!

Onze eerste nacht sliepen we in een dorm. Dit beviel niet heel goed want door het vroege slapen en opstaan van mensen moet je veel rekening houden met elkaar. Dus de tweede nacht besloten we toch een prive kamer te nemen. Beter!!

We hebben twee wandelingen gedaan hier. De eerste was op Victor zijn verjaardag naar het Amphitheater. De tocht was 12km lang en er zat een flinke klim in van bijna 1 uur (handen en voetenwerk). Boven op het Amphitheater is het plat en de kliffen naar beneden zijn 900m diep. Hier is ook de hoogste waterval van heel Afrika. De Tugela falls, 930m. Opzich vet maar door het seizoen was het maar een klein stroompje en door de mist zagen we hem niet meer dan 30m naar beneden vallen. De mist/wolken belemmerde vaak het prachtige uitzicht op het Drakensberg.
Aan de andere kant van het Amphitheater moesten we via een stalen ladder eerst 18m en toen 22m dalen. Victor ging eerst. Vol goede moed begon hij aan zijn klim naar beneden. Halverwege blokkerde hij en ging hij heeeel langzaam verder. Bij de tweede trap bood onze gids Steven hem aan om hem te zekeren. Dit pakte Victor met twee handen aan. Nog steeds langzaam maar iets zekerder begon hij aan de tweede klim. Op een gegeven moment zag je niet meer het verschil tussen de ladder of Victor zo samengesmolten was hij. Victor wist zelf niet dat hij zo'n last had van hoogte vrees. Maar het was een linke trap, 90 graden naar beneden. Wind die blaast en een ladder die wankel aanvoelt. In Europa zou dit nooit mogen zonder gezekerd te worden!

's Avonds was het natuurlijk tijd voor een feestje. Die avond waren er ook veel locals aanwezig vanwege het weekend! Er werd gezopen en gelachen. Veel leipe figuren! Vic en ik keken onze ogen uit. Zo waren er 6 lesbienes die hier voor een weekendje waren. Ze hadden hem al flink hangen toen wij nog moesten beginnen. Alles aan hun straalde uit dat het lesbies waren en dat vonden ze maar al te leuk. Ik werd openlijk versierd! En ze konden ook niet van elkaar af blijven, het leken we een stel pubers. Vermakelijk was het wel! Ook met de andere reizigers was het ook gezellig. Zo'n geslaagd feestje hadden we niet verwacht!!
De volgende twee dagen hebben we heerlijk niks gedaan. Lekker in zon gelegen, cocktails gedronken en gerelaxed.

Onze volgende wandeling was naar Lesotho (Uitspraak Lesoetoe). Een onafhankelijk land wat midden in Zuid-Afrika ligt. Het is het hoogste land te wereld omdat het laagste punt het hoogste laagste punt ter wereld is (capiche?)! Het wordt ook wel ' The Kingdom of the sky ' genoemd. Mensen leiden een simpel bestaan. Het zijn boeren met kleine hutjes, niet of nauwelijk electriciteit of stromend water. Een groot contrast met Zuid-Afrika wat heel westers is. Een rit van twee uur naar de grens door hoge bergen (+/- 2000m) en zeer slechte wegen. We kregen wel een stempel uit Zuid-Afrika maar niet Lesotho in want die grenspost/caravan was in de rivier gewaait. Dat was natuurlijk wel jammer.

Het dorp wat we gingen bezoeken lag dicht bij de grens. We werden ontvangen op een school waar de directeur ons een kort verhaal vertelde over het land en zijn school. Een van de drie schoolgebouwtjes is volledig gefinancieerd door ons hostel. Hiervoor werden wij hartelijk bedankt, beetje vreemd omdat wij dat niet eens bewust hebben gedaan.
Victor heeft met de schoolkinderen gevoeltbalt (een spanjaard deed ook mee, herhaling van het WK). Dit is het Afrika wat je je voorsteld als je aan Afrika denkt! Een simpel bestaan maar toch gelukkig.
Een geweldige ervaring.

's Avonds was onze laatste avond. We gingen samen met een ander nederlands stel en onze gids Steven braaien. Een mooie afsluiting van een fantastische tijd.

Woensdag 17 oktober vertrokken wij met de bazbus naar Durban. Daar hebben we 1 overnachting gehad en zijn de volgende dag verder gereist naar Coffee Bay, aan de Wild coast.

Coffee bay is een klein plaatsje in een baai waar Xhosa mensen leven. Dit is een stam die voorkomt langs de hele Wild coast. Hun taal bevat de bekende klik. Als er een X staat moet je een soort klik maken. En met deze klik spreek je de eerst drie letters uit, in het geval van het woord Xhosa dan. Coffee Bay ligt nog 100 km van de snelweg af. De weg ernaar toe is een zandpad en er zitten soms flinken gaten in de weg. De omgeving is erg wild en onaangetast.

We kwamen gebroken aan bij het hostel. De reis had bijna 9 uur geduurd. Victor vergeet de reis vrijwel gelijk. Biertje en het is gezellig! Ik moet altijd echt even bijkomen. En we kregen ook een minder leuke mededeling. Namelijk de stroom lag eruit (en ik had veeel was) en onze kamer was aan de overkant van een kleine rivier. Je kon er ook over land komen maar dat was 15 minuten lopen. Niet echt een optie met onze tas. Er waren geen prive kamers aan de kant van het restaurant. Dus we konden in een dorm slapen of toch de rivier trotseren. Gelukkig konden ze ons met een auto bij ons huisje afzetten dus hoefde we niet met onze tassen. Een warme douche zat er ook helaas niet in vanwege het stroom.
Om te eten moesten we de rivier over! Deze heeft een kleine natuurlijke brug van grotere rotsblokken. Dus onze voeten bleven nu nog droog.

We konden voor 50 rand (5 euro) per persoon mee eten. En het was verukkelijk!! Bieten, erwten, wortelen en butternut (soort pompoen). Een gepofte aardappel en rosbief!! Voorlopig hoeven we niet te koken. De cocktails waren ook heerlijk en spotgoedkoop 3 euro.
Het hostel verder zag er ook weer prima uit. Een beetje dezelfde sfeer als in Drakensberg. Vuurplaatsje, nisjes en alles verstopt achter heel veel groen!

De tweede dag hadden we ons ingeschreven voor surflessen. 's Ochtends was het koud en het regende. Maar gelukkig met een wetsuit aan viel het zee water erg mee. We hadden een goede instructeur. We vroegen hem ook over de haaien. Hij zei omdat wij in het ondiepe blijven het opzich mee valt. Zodra je dieper gaat is de kans op witte haaien een stuk groter. Waarom ons dat niet weerhouden heeft is voor mij ook nog altijd een vraag!!
Eerst hielp hij zodat we wat golven konden pakken en niet zelf hoefde te peddelen. Want opzich is surfen niet heel moelijk. Je moet gewoon gaan staan!! Maar alles komt neer op timing en evenwicht. Het ging eigenlijk best wel goed. We konden allebei vrij snel staan en toen we het zelf moesten doen ging het ook redelijk. Victor was natuurlijk wel beter als mij, moet ik helaas toegeven. Volgens de instructeur pikte we het snel op, dat geeft vertrouwen.

Het weer is helaas niet fantastisch. Veel regen wolken en wind. Dat belemmerd wel een hoop. Dus vooral veel gerelaxed en gedronken.

We hebben ook twee keer zelf een surfbord gehuurd. Deze borden zijn een stuk lichter en kleiner. Klinkt makkelijker maar dat is het juist niet. Dus ook meer gepeddeld dat gesurft helaas.

Maandag 22 oktober zijn we verder gereist naar Chintsa. Chintsa is een lang strand met wild zee. Er staan ook een hoop dure huizen verstopt tussen de sub-tropische begroeiing. Het weer was een beetje jammer. Regen en kou! Dus na het eten gelijk naar bed.

De volgende dag zijn we met twee fransozen die we al kende uit Coffee bay gaan mountainbiken.Eerst bezochten we een Xhosa dorp waar we kennis maakte met Mama Tofu. Een vrouw van 93 jaar oud die ons van alles vertelde over hoe de Xhosa mensen leven. Ze was nog vol energie en kon beelden vertellen. Zo vertelde ze onder andere dat de vrouwen bij de Xhosa bijna al het werk doen. Water halen, koken en zelfs het dragen van de bagage. De mannen lopen alleen met hun stok!! Geen cultuur voor mij maar Victor leek het wel wat..
Daarna een flinke tocht van 25 km over hoge heuvels. Die zijn ontzettend leuk als je naar beneden gaat maar omhoog iets minder. Maar ook wel goed om weer wat te bewegen.

's Middags ook nog met een hele club gevolleybalt. Dus onze sport zit er weer op voor deze week ;)!

Nu zitten we te wachten op onze shuttle naar Hogsback. Daar zou het heel sprookjesachtig moeten zijn. Ons hostel heet ook Away with the fairies. Er wordt ook gezegt dat Tolkin door de omgeving is geinspireerd om Lord of the rings te gaan schrijven. We zijn heel benieuwd!!

Liefs, Victor en Yosta