Dag lieve mensen,

Nu mag ik een keer... Ik ga mijn best doen om net zo'n leuk verhaal te schrijven als mijn idiote vriendin die van bruggen afspringt... Bij iedere brug die we nu tegenkomen heb ik het gevoel dat ik haar moet tegenhouden!!! Ze springt zo weer denk ik dan...Maar - hoe slecht ik dat idee ook vond - ben ook wel een beetje trots op haar...

Na een geweldige tijd in ‘The crags' gingen we dus door naar Wilderness. Zoals Yosta al vertelde verbleven we in een hostel met uitzicht op een prachtig strand, en was het dorpje - met heerlijke terrasjes - op loopafstand. Het was daar veel veiliger als de vorige stadjes; nu konden we zonder probleem rondlopen en zelf de hort op.

De eerste avond hadden we een feestje in het hostel. We poolden tegen twee gasten en wie verloor moest tequila betalen...dat ging veels te hard! De barman/surfinstructeur wilde ons motiveren om de volgende dag te gaan surfen. Maar we hadden vernomen dat het water hier geinfesteerd was met haaien (bij de riviermond naast het strand zwemmen bullsharks zelfs de rivier in), dus dat ging hem niet worden. We besloten te gaan paardrijden. Achteraf hadden we beter kunnen gaan surfen als je het mij vraagt...

Paardrijden... Vorig jaar in Mongolië ook gedaan, geen probleem dacht ik. Een meisje kwam ons ophalen bij het hostel en bracht ons naar haar boerderij waar drie paarden klaarstonden, iets groter dan de mongoolse paarden... Zij was natuurlijk erg goed, Yos kon het ook en ik dacht dat het een makkie zou zijn. Eerst effe wennen, maar na een poosje zou ik zo die berg af galopperen... Dat viel dus vies tegen. We hielden het tempo van de langzaamste ruiter aan - ik dus. Maar wanneer ik het goed zou vinden konden we wel wat sneller. Dat gebeurde ook: de twee dames galoppeerden zo weg (alsof het niets was), en ik...ik hobbelde er achteraan, klapzakkend op mijn zadel, het paard ging van links naar rechts, mijn voeten gleden uit de beugels, en het paard wilde maar niet stoppen... Daarbij schreeuwde Yosta allerlei instructries: ‘kom op Vic! Aansporen! Rechtop zitten! Handen stil! Zo is het niet leuk...!'. ‘Fock jou!!!' dacht ik, ‘wat nou aansporen!? Ik heb pijn aan m'n zak!!'. Ik poogde nog een paar keer om te galopperen maar het ging steeds slechter... De vierde keer ging het helemaal mis. De twee dames - voor wie ik inmiddels een blok aan het been was - riepen niet meer maar galoppeerden gewoon weg. Ik probeerde mijn paard tegen te houden, maar die wilde natuurlijk zijn vriendjes volgen! Daar ging ik weer: mijn ballen waren inmiddels paars tot moes geslagen, en ik vond het niet meer leuk... Het paard was mij ook zat en luisterde helemaal niet meer... Het ergste moest nog gebeuren: natuurlijk ging de beugel waar mijn linker voet in zat kapot. Het stuk leer scheurde gewoon doormidden! Dus ik zat, met een voet los, op dat op hol geslagen paard! Daarbij waren er ineens allemaal auto's om me heen! Ik in paniek! Paard in paniek!! Hij begon rondjes te draaien. De auto's stopten. Ik probeerde dat paard rustig te houden want hij stond op het punt om te gaan stijgeren!!! Gelukkig deed hij dat niet en kwam het meisje - veels te laat - aangereden om mij te helpen... Zij stape op dat paard (zonder beugels) en ik op haar paard. Galopperen zat er niet meer in. We stapten rustig terug naar de boerderij... Om mij een goed gevoel te geven zei het meisje dat ik bovengemiddeld was, dat de meeste jongens die met hun vriendin komen niet eens kunen stappen. Ik nam het graag aan! Maar of het nog slechter kan vraag ik mij af...!

Inmiddels, door de verhalen heen, zal ik wel een pussy lijken. Yosta springt van bruggen, ik klim bibberend een ladder af en ga bijna dood op een paard! Maar we weten allebei; thuis krieg ze ze gerete!!! ;).

De derde dag in Wilderness was het schritterend weer. Dus gingen we naar het strand. Daar hebben we een paar uur in de zon gelegen, ‘beach-ball' gespeeld en in het ondiepe gezommen. Heerlijk! Daarna hebben we lekker geluncht en gingen we - niet voor het eerst - vroeg aan de drank. S'avonds aten we in het hostel: vers gemaakte pizza, in een pizzaoven. Kampvuur, drankje, en op tijd naar bed. Heerlijk zo'n stranddag.

De volgende dag (07/11)gingen we door naar Hermanus. De Bazbus haalde ons om 14:00 op, we kwamen om 20:00 aan. Hermanus ligt ook aan de kust, niet ver van Kaapstad.(Herm)anus staat bekend om zijn walvissen en de witte-haaien. Het is een mooie kustplaats voor toeristen en de rijkere zuid-afrikaan. Veel terassen, veel blanke mensen, dure auto's, en om de 20m een politieagent of een security-guard. De zuid-afrikaanse riviera. We verbleven in ‘Hermanus Backpackers', gelegen in een mooie wijk buiten het centrum. Een party-hostel. Maar 50m om de hoek bezitten ze een 2^e pand, waar alle prive-kamers zijn. Ideaal! Alsof je een huis voor jezelf hebt. Mooie kamer, eigen badkamer, keuken, tuin met BBQ en zwembad, en als je wel een feestje zoekt loop je terug naar het hoofdgebouw waar een bar met muziek en een pooltafel is.

De dag na aankomst liepen we langs de kust naar het centrum. Zo verwend als we zijn, dachten we dat de walvissen ons om de oren zouden vliegen. Dat was dus niet zo. Maar, na zo'n 30min., zagen we de eerste walvis: op +/- 200m afstand sprong hij het water uit! Ongelooflijk! Wat een beest! Helaas hebben we er geen mooie foto van, maar dat is ook bijna onmogelijk. Ookal komen ze hier veel voor, kan je niet weten wanneer ze het water uitspringen, bovendien doen ze dat niet zo vaak. Jammer dan voor die foto, het was een geweldig gezicht! De walvissen die hier rondzwemmen zijn southern right whales (geen idee in het nederlands). De op 2 na grootste walvissen; alleen de humpback whales, en blauwe vinvissen zijn groter. De weers en water-omstandigheden zijn ideaal voor ze in de baai van Hermanus, daarom kan je ze hier altijd zien. In de vier dagen dat we in hermanus verbleven hebben we een stuk of 8 walvisssen gezien. Allemaal vanaf de kust...! Na een heerlijk bord mosselen gingen we terug naar het hostel om met een paar drankjes aan ons zwembad te liggen...genieten dus!

De volgende dag sliepen we lekker uit (08:30, verbazend!!!) en liepen we een rondje door het stadje. Een van de dingen die je hier kunt doen is: kooiduiken met witte haaien, of tewel: menshaaien! De gevaarlijkste en sterkste van allemaal! We wisten al lang dat het kon, en hebben heel lang getwijfeld - voornamelijk door de nare youtube filmpjes. Maar de knoop was doorgehakt: we gingen het toch doen!

We werden om 06:00 s'ochtends opgehaald door een busje dat ons naar Gansbaai bracht. Daar kregen we een ontbijt en een briefing. De leider van de trip legde ons uit wat er ging gebeuren: 15 min. varen, aas (tonijnkoppen) uitgooien, wachten totdat er haaien zouden komen, dan kon het kooiduiken beginnen. Hij legde ons uit dat ze gelimiteerd zijn in de hoeveelheid aas dat ze mogen gebruiken (25kg.per dag). Ook vertelde hij dat de haaien hier maximaal 4 dagen blijven en dan door zwemmen, en dat het voornamelijk jonge haaien zijn; de oudere haaien hebben door dat het slechts tonijnkoppen zijn: geen goeie maaltijd dus. (een leuk weetje: Discovery Channel mocht 2 ton aas in 2 weken gebruiken, en niet tonijnkoppen maar hele tonijnen, dooie zeehonden en dooie walvissen!!!). De weersomstandigheden waren perfect: rustige zee, veel zon, en weinig stroming. We werden dus niet zeeziek. Toen we ankerden zei de leider dat het best lang kon duren voordat de eerste haai zich zou laten zien. Maar binnen 15min. kwam er al een!! Groot!!!! Wat een vis joh!

Je zou denken dat dit een heel spannend verhaal gaat worden; spannend was het zeker, maar eng vonden we het helemaal niet! De crew was professioneel en duidelijk bekwaam; het voelde goed aan. Het enige oncomfortabele was de temperatuur van het water: 13 graden!! Koud dus!! We kregen een volledig 4mm dik wet-suit aan; alleen onze handen en gezicht waren niet bedekt. Maar, zo af en toe, liep er wat water langs je ruggegraat naar benden...lekker fris! Zonder angst of twijfel stapten we de kooi in...de 2^e groep... Je ging met 5 mensen de kooi in, je klemde je voeten aan de achterkant, en hield je met je handen aan de bovenkant van de kooi vast. Zodra er een haai op het aas afkwam riep de bemanning: ‘Down!!'. Diep inademen, en duiken maar... Als een stel sardienen dobberden we daar dan, klappertandend in ijskoud water...slechts een kooitje scheed ons van een monster...Een gigantische haai, met een gigantische bek vol gigantische tanden; gebouwd om dingen te verslinden...Onderwater heb je maar een paar seconden, maar ze komen erg dichtbij en indrukwekkend is het zeker!! We hebben zo'n 10 haaien gezien (ze hopen in dit seizoen op 3 tot 5 haaien per dag), tussen de 2 en de 4,5 meter lang! De zwaarste woog meer dan 2 ton!! We zijn 2 keer in de kooi geweest. In de tussentijd keken we vanaf de boot, waar je ze eigenlijk veel duidelijker zag. De 2^e ronde leek het water nog veel kouder als daarvoor! Nu zagen we minder haaien als de eerste keer...maar de klapper moest nog komen...De allerlaatste haai - een vis van 4 meter lang - kwam zo dichtbij dat hij tegen de kooi aanramde!!! De hele kooi schudde heen en weer. Het geluid van zijn rubberachtige huid dat langs het staal schuurde maakte een hoog geluid, alsof je een spiegel afdroogt. Zels op minder dan 30cm afstand van de haai vonden we het niet eng, maar vooral een supergruwelijke ervaring!! ‘Bots nog een keer!!!' Dachten we!!

Hermanus was geweldig. We hebben witte haaien en walvissen van dichtbij gezien, en we hebben genoten van het warme weer, de gezellige terrasjes, en het heerlijke eten! Volgende stop (en helaas de laatste): Kaapstad!

Veel liefs Yosta en Victor